Aan de keukentafel met Sebastian den Herder
Deze week in De Middelburgse & Veerse Bode: aan de Keukentafel met Sebastian den Herder.
Sebastian den Herder Vintage & Designers in Middelburg heeft een opmerkelijk aanbod van vintage kleding, schoenen en accessoires. Vanuit het hele land komen mensen naar de winkel van Sebastian in de Sint Janstraat, voor de bijzondere stukken van ontwerpers als Yves Saint Laurent, Vivienne Westwood, Thierry Mugler, en Dries van Noten. Ook stukken uit vervlogen jaren van de Nederlandse couturiers als Edgar Vos, Sheila de Vries en Fong Leng zijn ruim vertegenwoordigd in de collectie van de winkel. Wie is Sebastian den Herder?
Laten we beginnen bij het begin, Sebastian. Waar en hoe ben je opgegroeid?
“Ik ben van 1982. Ik ben geboren in Middelburg, maar getogen in Serooskerke. Daar heb ik tot mijn negentiende gewoond. Ik had er, samen met mijn broertje Fre, een fijne en rustige jeugd. Ik zat aanvankelijk op het VWO, maar was in die periode toch wat meer bezig met dingen buiten school. Zo belandde ik op de MAVO, die ik fluitend afrondde, om vervolgens een MBO-opleiding detailhandel mode te volgen. Aansluitend verhuisde ik naar België, waar ik de hotelschool deed. Toen dacht ik nog dat mijn toekomst in dát vak lag. Dat bleek iets te voorbarig, maar ik heb de opleiding wel afgemaakt. En ik heb daarna ook nog wel een periode in de horeca gewerkt, maar op een zeker moment wilde ik gaan echt gaan doen wat ik zelf wilde. Toen ben ik een opleiding mode styling gaan volgen in Rotterdam, met ook de vakken visagie en knippen. Mijn gedachte was dat ik met die basis alle denkbare kanten op zou kunnen. Uiteindelijk ben ik daar toen, samen met een vriendin, begonnen met een winkel. Die hebben we een jaar of vijf, zes gehad. Daarna, rond 2010, keerde ik terug naar Middelburg, omdat ik hier ook volop kansen zag.?”
Je bent een echte verzamelaar, toch?
“Dat kun je wel zeggen ja, een obsessieve verzamelaar zelfs. Van aardewerk tot aan glaswerk en costume jewelry, maar dus ook kleding en boeken over mode. In mijn tienerjaren stond ik hier al op de kunstmarkt, de Muranovazen eruit te halen. En alles omdraaien hè, om te kijken of ik wel een origineel in handen had. In die periode vond ik trouwens ook vaker bijzondere items dan nu het geval is, voor schappelijke prijzen. Van die dingen die ik nu maar wat graag zou kopen, voor die bedragen.
Ik ben bijvoorbeeld een groot liefhebber van Fong Leng, een van de grootste Nederlandse modeontwerpsters ooit. Haar stukken waren een jaar of tien geleden ook al prijzig, maar het was nog te doen. Dan was het soms gewoon kiezen: of dat stuk kopen, of boodschappen. Ik koos dan regelmatig voor het stuk. Zo heb ik in de beginjaren van de winkel constant doorgeïnvesteerd, om een goede basiscollectie op te bouwen. Dat ik ook dingen verzamel om zelf te houden kun je er niet helemaal los van zien. Het is maar goed, dat ik ook een winkel heb. En juist omdat ik zeker vijf jaar obsessief bezig was met de inkoop van bijzondere items heb ik nu het assortiment waarover veel klanten zich nog altijd verbazen. ‘Hoe héb je het allemaal bij elkaar gekregen?’, vragen ze dan.”
Het klinkt bijna alsof je veel aanwinsten het liefste zelf zou houden
“Nou, sommige stukken die ik ooit achterhield bied ik later alsnog aan via Instagram. Dan blijkt vaak genoeg dat de belangstelling ervoor nu veel groter is dan toen. Dan ben ik altijd blij dat ik toen heb genavigeerd op mijn intuïtie. Maar het is wel een soort droom om de volledige collectie te etaleren in een grote witte loods, met alle creaties aan poppen waar niemand aan kan zitten, en alle accessoires in mooie glazen vitrines in het midden. En dan met een goed alarmsysteem erop uiteraard. Als een soort museum dus eigenlijk.”
Je hebt hard gewerkt om daar te komen waar je nu bent. Als je nu de tussenbalans opmaakt; ben je dan tevreden?
“Ik ben heel blij dat het gelukt is. Ik ben echt begonnen als ontwerper, en deed mee aan allerlei evenementen. Ik deed ook commerciële projecten. Mooi allemaal, maar het was echt een enorme tijdsinvestering, we maakten hier hele lange dagen. Na een jaar of vijf begon ik wel in te zien dat het niet verstandig was om op die voet verder te gaan. Mijn ouders wezen me daar ook regelmatig op. Ik zat soms tot wel drie, vier uur ’s nachts in m’n atelier te naaien, terwijl de winkel weer om tien uur ’s ochtends open moest. Dat moest anders. Ik moet gewoon zeven uur slaap hebben. Vanaf toen ben ik me wat minder gaan richten op mijn eigen ontwerpen, ook al omdat de basis voor de collectie vintage kleding al was gelegd, en ik wat dat betreft al een flinke klantenkring had opgebouwd.
Ik ben heel tevreden met hoe het nu is allemaal. Mensen uit het hele land weten de winkel te vinden, met veel van hen heb ik ook echt een relatie opgebouwd. Dat is geweldig. Ook mooi is dat ik met veel klanten dingen kan regelen via Instagram, ook met de wat oudere dames, die werken met afgesloten profielen. Maar ik blijf wel doorontwikkelen hoor. Stilstand is achteruitgang. Als het gaat om de winkel ga ik voor steeds mooier, beter en specifieker. Naar een andere locatie hoef ik dan weer niet zo nodig. Ik heb er lang over nagedacht hoor, om bijvoorbeeld te verhuizen naar de Lange Delft. Maar dan krijg je weliswaar meer mensen over de vloer, waarschijnlijk maar niet per se nieuwe klanten die werkelijk geïnteresseerd zijn in wat ik verkoop. Veel van mijn klanten komen heel gericht.”
Met wie zou je zelf wel eens aan de keukentafel willen zitten?
“Ik adoreer niemand. Omdat ik een groot liefhebber ben van Fong Leng zou je denken dat ik haar graag wil ontmoeten, maar dat heb ik dus niet zo. Als ik dan toch zou moeten kiezen, dan maar wijlen Mathilde Willink. Waar Fong Leng kunstwerken maakt, wás Willink een levend kunstwerk. Een echte diva. Intrigerend. Maar misschien moet je de mensen die je hoog hebt zitten niet wíllen ontmoeten.”
Geen zoekresultaten voor "{term}"
