array(26) {
  [0]=>
  int(9354)
  [1]=>
  int(9355)
  [2]=>
  int(9356)
  [3]=>
  int(9357)
  [4]=>
  int(9358)
  [5]=>
  int(9359)
  [6]=>
  int(9360)
  [7]=>
  int(9361)
  [8]=>
  int(9362)
  [9]=>
  int(9363)
  [10]=>
  int(9364)
  [11]=>
  int(9365)
  [12]=>
  int(9366)
  [13]=>
  int(9367)
  [14]=>
  int(9368)
  [15]=>
  int(9369)
  [16]=>
  int(9370)
  [17]=>
  int(9371)
  [18]=>
  int(9372)
  [19]=>
  int(9373)
  [20]=>
  int(9374)
  [21]=>
  int(9375)
  [22]=>
  int(9376)
  [23]=>
  int(9377)
  [24]=>
  int(9378)
  [25]=>
  int(9379)
}

Café Ut Babbelaertje gaat stoppen

Het is dus toch waar. Lou en Ramona Traas gaan stoppen met Cafe Ut Babbelaertje. Eind december sluiten zij de deuren van de zaak, bijna zeven jaar na de opening ervan. We begonnen al iets te vermoeden toen Lou een paar weken geleden online schreef dat hij nieuws had. Eerder deze week bevestigde hij het. Het is klaar. Over. Voorbij. En dat doet zeer bij Lou, maar hij stopt met opgeheven hoofd!

We vinden het zelf heel spijtig. We zaten misschien niet iedere week aan de toog van ‘De Babbe’ maar oh, wat hebben we er in die zes jaar veel gedenkwaardige dingen meegemaakt. Van die eerste optredens van mensen als Bonnie St. Claire en Arie Ribbens tot die avond dat Jan Vayne op een geleende, felgekleurde discopiano stond te spelen. Die hele avond op stap met reggae-legende Eek-A-Mouse, die voor het eerst in zijn leven op het ijs stond, tijdens Middelburg Winterstad. Zo kunnen we nog wel even doorgaan.

Maar de mooiste avonden waren misschien nog wel die zónder optredens. Dan treedt je daar zelf gewoon een beetje op. Veel te dure whisky slempen met wijlen Bo, met twaalf man dansen op oude hits, alsof er geen morgen bestaat, foto’s terugzien dat je karaoke staat te doen, zonder dat je weet met wie je er was enzo. Van die avonden die je nooit zult vergeten, juist omdat je ze een beetje bent vergeten. Dát zijn mooie.

Natuurlijk vindt Lou zelf ook heel veel, van het naderende afscheid. Iedereen die hem kent weet dat hij graag nog eens een keer flink van leer zou trekken tegen mensen of partijen die hem hebben dwarsgezeten. Maar hij snapt ook dat Wij zijn De Stad daar het platform niet voor is. Bovendien kregen we een prachtig cadeautje bij dit bericht: 26 werkelijk schitterende portretten die huisvriend en meesterfotograaf Ruden Riemens (Ruden Riemens Photography) de afgelopen drie weken maakte van een doorsnee van de vaste klanten van Cafe ut Babbelaertje. De mensen zoals ze zijn, maar dan weer net een beetje anders. Geweldig!

“Daar past geen getier toch bij, Lou? Deel liever een paar van joúw hoogtepunten met ons. En vooruit, om je te matsen ook een dieptepunt. Eentje dan.” Daar kon Lou wel om lachen, want hij mag dan ook wel eens pissig zijn: hij heeft ook humor. En hij is gewoon heel trots op de dingen die hij heeft gedaan. “Ok. Daar komen ze dan.”

Hoogtepunt 1: “Het samen een zaak runnen met de meest bijzondere vrouw die ik ooit in mijn leven heb ontmoet. Zonder haar was er nooit een Babbelaar geweest. Zonder haar was ik slechts een bedelaar.”

Hoogtepunt 2: “Het dingen voor elkaar krijgen zonder enige vorm van subsidie. Het op eigen kracht grote namen naar middelburg te halen. Met subsidie je hand ophouden is geen kunst. Werken zonder subsidie moeten we allemaal.”

Hoogtepunt 3: “Het samenzijn van zo veel verschillende mensen, die versmelten tot een Babbelaarfamilie. Het ging niet om het geld maar om de broederschap, iets wat de mensen die er waren wel begrijpen.”

Hoogtepunt 4: “De kus van mijn vader; het voelen van een trots die alleen een vader aan zijn kind kan geven. Dat gevoel is in geen enkele muntsoort uit te drukken.”

Hoogtepunt 5: “Ik ben dankbaar voor de prachtige jaren dat ik een cafe kon bezitten. Meestal mag een dubbeltje geen kwartje worden. Zoals iedereen weet ben ik het voorbeeld daarvan.”

En het dieptepunt? De inval heeft me geraakt in mijn hart. Mijn familie, de schande, de roddels en achterklap. Mensen waar ik mee gehuild en gefeest heb, die we dachten te kennen, lieten ons vallen. Dat waren er veel. De gemeente met valse berichtgeving in de media heeft ons alsnog de das omgedaan. Zo sneuvelen we jaren later op de eindstreep. Ik ben van mening dat de gemeente de gemeenschap hoort te dienen. We betalen ze immers.

Ik ben trots dat ik een boer ben op klompen, in bedelaarslompen. Hierbij: als er nog een ondernemer is die mij een baan wil aanbieden: graag! Maar bedenk wel dat de kans groot is dat de gemeente je komt lastig vallen. De heksenjacht is voor ons afgelopen. Bedankt Gemeente. En zo werd het weer rustig in Middelburg.”

Jullie ook bedankt, Lou en Ramona, voor een heleboel bijzondere avonden!

Volgende verhalen

Afbeelding #000 voor het verhaal De opbouw van Middelburg Winterstad 2019
De opbouw van Middelburg Winterstad 2019

Vanaf vandaag wordt er weer volop getimmerd aan al die gezellige winterterrassen van Middelburg Winterstad. Een enkele zaak, zoals Zanzi Diner, draait nu al, de grote wintertent en alle andere tenten en […]

25 nov 2019
Afbeelding #000 voor het verhaal Trugkieke: Middelburg Centrum rond 1962
Trugkieke: Middelburg Centrum rond 1962

Hé, dit prachtige filmpje uit de archieven van Trugkieke hadden we helemaal gemist. Het werd op 4 november op YouTube gezet. Het zijn prachtige beelden van Middelburg rond het jaar […]

25 nov 2019
Afbeelding #000 voor het verhaal Zij zijn De Stad: Denny Franse
Zij zijn De Stad: Denny Franse

In de serie ‘Zij zijn De Stad’ deze week hier en in de Middelburgse & Veerse Bode: Denny Franse, een prachtige vent! Hoe lang zou ik Denny Franse (1970) al kennen? […]

25 nov 2019