array(1) {
[0]=>
int(5866)
}
-
Home
-
Verhalen
-
Dilettee Meza: “Mijn hart ligt hier, in Nederland”
Dilettee Meza: “Mijn hart ligt hier, in Nederland”
Dilettee Meza is geboren in Chili. In 1976 vluchtte ze met haar gezin voor het regime van Pinochet en ze belandde al vrij snel in Middelburg. Ze is er nooit meer weggegaan. Dilettee nodigt iedere Middelburger uit om verhalen te delen. Over vroeger, over nu en over de toekomst.
“Eenenveertig jaar in Middelburg. Dat is best lang hè? En dan te bedenken dat we hier niet voor onze lol kwamen. We waren politieke vluchtelingen inderdaad. Mijn vader was politiek actief en mijn man Jorge, die ik een maand voor ons vertrek had ontmoet in Argentinië, was student. In Nederland werden we aanvankelijk opgevangen in Putten, in een vakantieoord van vakbond CNV. Daarna belandden we in Middelburg, in de wijk Dauwendaele. De eerste vier jaar in de Driewegenhof, daarna verhuisden we naar Buitenhove. Daar wonen we nu nog steeds. Natuurlijk moesten we wennen aan het land en de cultuur maar Middelburg beviel ons. Ik herinner me die zomer van ’76 nog goed. Het was braderie in de stad. Druk en gezellig. Daar was ik van onder de indruk.
Jorge studeerde techniek, hij wilde eigenlijk ingenieur worden, maar daar kwam in Nederland weinig meer van terecht. Hij heeft werkelijk van álles gedaan. Hij werkte onder meer bij de Vitrite maar later ging hij alsnog studeren, al was dat in een heel andere richting: maatschappelijk werk. Daardoor ging hij later werken voor organisaties als Emergis en AZZ. Zelf heb ik ook altijd gewerkt. Eerst als schoonmaakster, later 15 jaar lang bij de Hema in de Lange Delft. Ik heb toen ook nog een opleiding gevolgd en werkte een paar jaar bij het COA. Daarnaast zijn mijn man en ik allebei altijd zeer actief geweest in vrijwilligerswerk. Ik was bijvoorbeeld een paar jaar voorzitter van de wijkvereniging en doe nog altijd veel EHBO-werk, en collectes voor Amnesty International en het Julianafonds. Jorge is ook EHBO’er en daarnaast verzorger van voetbal- en handbalteams.
Ik houd van Chili maar ik zou er niet meer willen wonen. Ik ben te verwesterd geraakt. Hier is het normaal als ik mijn dochter Betiana een paar dagen niet spreek, maar in Chili is zoiets ondenkbaar. De familieband is daar sterker. Ik denk dat we heel goed geïntegreerd zijn maar om de taal onder de knie te krijgen moest ik wel een paar cursussen volgen hoor. Natuurlijk leerde ik ook veel van de omgang met buurtgenoten, maar stel je voor: de buren aan de ene kant kwamen uit Rotterdam en Schiedam, die aan de andere kant uit Limburg. Dan leer je het Nederlands niet zoals het hoort, zal ik maar zeggen. In het begin hadden we bijna alleen contact met Nederlanders als we bij de clubs of verenigingen in de wijk waren, maar later gingen we ook regelmatig uit. Een hapje eten bij De Tamboer en af en toe een drankje in café De Kreukel op de Pottenmarkt. Gezellig!
Maar nu we het daar toch of over hebben: weet je wanneer het gevoel dat Middelburg mijn thuis is het sterktst is? Als ik twee weken ben weggeweest. Al ik dan de Lange Jan weer zie krijg ik steevast een brok in de keel, serieus!”
Foto: Scherp Fotografie
Volgende verhalen
De lente vieren, omdat het kan
Overal in de rij voor een ijsje, de terrassen puilden uit, het was druk in alle straten. Een prachtige Middelburgse lentedag, kortom! Maar niet alleen buiten was het druk. Hotlegs […]
Video: Middelburg Centrum, 6 april 2017
We hebben jullie al bijna 4 maanden niet meer bedankt voor de belangstelling, de reacties, de duimpjes en het delen van berichten. Nu we rond de mijlpaal van 9000 likes […]
Pottenmarkt Middelburg, toen en nu.
Pottenmarkt Middelburg, toen en nu. Fotobewerking: Jens Ingelse
Geen zoekresultaten voor "{term}"
