-
Home
-
Verhalen
-
Een aangename kennismaking met Hans en Willy van Ruimte Caesuur
Een aangename kennismaking met Hans en Willy van Ruimte Caesuur
Als je een stukje wilt schrijven over Hans Overvliet en Willy van Houtum ligt het voor de hand dat je dan ook schrijft over ruimte CAESUUR. Dat is beslist niet het enige dat dit stel doet, maar je zou het wel de rode draad door hun werk kunnen noemen. Sinds 1995 zijn ze er al mee bezig. Eerst vier jaar in de Lange Delft, daarna in het pand aan Lange Noordstraat 67, net voor de hoek met Korte Noordstraat. We zouden er heel veel over kunnen vertellen maar we verwijzen liever naar de website, de Facebookpagina en naar de Krantenbank Zeeland. Alleen al in die laatste bron krijg je bijna 3000 zoekresultaten als je simpelweg zoekt op ‘Caesuur’.
Waarom schrijven we er niet meer over dan? Omdat we veel liever iets vertellen over die kennismaking van een paar weken geleden. We wonen zelf maar een paar honderd meter bij Hans en Willy vandaan en lopen al bijna tien jaar vrijwel dagelijks langs Caesuur, maar van een echt gesprek was het al die tijd nooit gekomen. Achteraf gezien onbegrijpelijk, want wat wat het leuk om met dit stel te kletsen zeg! Meestal zijn we ergens binnen een half uurtje weer weg, maar bij Hans en Willy schuif je in de kamer achter Caesuur zó aan de keukentafel en voelt het meteen alsof je er al jaren over de vloer komt. Natuurlijk ging het ook over Caesuur, over het oeuvre van Hans als beeldend kunstenaar en over zijn atelier in Kipvis (check vooral ook zijn eigen website http://www.hansovervliet.com) maar er kwamen ook allerlei andere onderwerpen aan bod en juist die onderwerpen bleven goed bij ons hangen.
Als je met Hans en Willy praat voel je rust en warmte maar bij bepaalde thema’s kan Hans ook best fel worden. Toen het ging over kunst in het algemeen stak hij nog eens een sigaretje op (ook wel eens leuk, een huis waarin nog gerookt mag worden) en stak hij van wal over de neo-liberale hel waarin alles maar in geld en cijfertjes moet worden uitgedrukt. “Prima hoor, als je kritische vragen stelt bij kunst in de openbare ruimte. Niks mis mee, als je het helemaal niet mooi vindt, of zelfs onzinnig, maar moeten mensen nu echt altijd over de kosten beginnen? Dan kan je beter eens kijken hoeveel geld er aan andere zaken wordt verkwist’. Later in het gesprek leerden we dat Caesuur beslist geen vetpot is. De subsidie begon ooit met honderd gulden van de toenmalige wethouder Tjeu Strous en is 22 jaar later niet meer dan 6000 euro per jaar. Daar moet altijd geld uit eigen zak bij. Maar hé, nu beginnen we toch over Caesuur, en over geld ook nog. Afkappen!
Wat we wilden zeggen is dat het ook goed is te merken dat Hans en Willy veel hebben gedaan in de (internationale) tegenbeweging. Hans in de kraakbeweging, Willy in de feministische sfeer. Zij zorgde er met een paar andere vrouwen onder meer voor dat Vrouwenstudies een eigen leerstoel kreeg bij universiteiten. Hans en Willy gaan allebei graag tegen de stroom in, en ze doen dat dan ook, altijd samen, al 40 jaar lang. Dat tegendraadse is een drijfveer, maar zeker niet de enige. Hans voegde eraan toe dat liefde minstens zo belangrijk is en dat het van groot belang is dat je niet cynisch wordt. Stof tot nadenken!
We hadden van te voren gevraagd of we de rest van het pand misschien ook eens mochten zien. Daar hadden ze helemaal geen bezwaar tegen, integendeel. De rondleiding die Hans ons gaf is in feite wat je terugziet op bijgevoegde foto’s. Het pand heeft een lange geschiedenis. Papierhandel Frans Damman zat er ooit, en later jarenlang de firma de Jager-Tolhoek. Maar sinds Hans en Willy het kochten (aanvankelijk samen met een paar andere mensen) is er 12 jaar lang verbouwd. Het resultaat is geweldig, vinden wij. Het wemelt in het huis van de mooie kunst, bouwkundige grapjes en andere interessante dingetjes. En als je ernaar vraagt heeft Hans bij alles een verhaal. Dat slakje in de muur? Van een bevriende kunstenares. Die foto? Ooit gekregen in Spanje, van een oude matador. Die koepel boven de douche? Die kan zo ver open dat ze in de zomer buiten kunnen douchen. En dan nog die verdieping boven de fraaie bibliotheek: is het nu een serre? Een dakterras? Wij hadden zoiets nog nooit gezien in ieder geval. We hadden ook nooit bedacht dat je in een oud pand een gat kunt graven om te zien op welke lagen het huis is gebouwd, en dat vervolgens aan te lichten. Het zal wel geen kunst zijn, maar kunstig is het zonder meer.
Mooie mensen zijn dit, die in een mooi pand mooie dingen bedenken en doen. Voor ons allemaal. Hans en Willy zijn De Stad!
Geen zoekresultaten voor "{term}"
