Precies vijf jaar geleden schreven we hier over de bekende en veelzijdige Middelburger Phons Bakx. De aanleiding toen was het uitkomen van zijn boek ‘De Rondgangers’. In dat stukje repten we niet eens over het verleden van Phons als radiomaker. Ook dát was hij jarenlang. Vanuit die rol sprak hij talloze Zeeuwen, waaronder veel Middelburgers.
Al die gesprekken vormen de basis van een nieuwe uitgave van Phons, getiteld ‘Eens de jonge Zeeuw’. En wat een uitgave is dat! De radioman had dusdanig veel audio om uit te schrijven dat hij nu een heuse tetralogie presenteert, een serie van vier delen die bij elkaar horen. Samen tellen die delen maar liefst 2230 pagina’s. Zo! Nu begrijpen we waarom Phons deze publicatie zelf omschrijft als ‘een kolos’.
‘Eens de jonge Zeeuw’ komt deze week uit. Op de website van Antropodium kun je lezen hoe de vier delen zijn opgezet en hoe je de boeken kunt bemachtigen.
Wij gaan ervoor, ook al mochten we de PDF-bestanden alvast inzien. Alleen dat kostte ons al een paar uur aan scrollen en diagonaal lezen. Maar oh, wat bleven we vaak hangen bij hoofdstukken, om teksten aandachtiger in ons op te nemen. In de eerste twee delen van ‘Eens de jonge Zeeuw’ gaat het vooral over muziek, muziekbeleving en uitgaan in Zeeland, tussen 1950 en 1999, in de andere twee delen eigenlijk over van alles en nog wat. Van drugsgebruik en -handel tot naaktloperij in het Zeeuwse. Op de genoemde pagina kun je ook de inhoudsopgave bekijken.
Middelburg komt zeer ruim aan bod in het boek. Dat maakt deze uitgave voor ons tot een klein feestje. Soms waren we zelfs een beetje jaloers, bij het lezen van verhalen. Dat we dan zachtjes mompelden; “damn! Heeft hij die wél gesproken?” In het boek komen namelijk veel mensen voor die we in de loop van de jaren leerden kennen door verhalen in de kroegen van de stad, maar ook door onze liefhebberij Middelburg Dronk. Zo is er een uitgebreid gesprek met Paul Scholten die vroeger de Zanzibar had op het Kerspel. Door die tekst vallen er talloze puzzelstukjes opeens op hun plaats…en kunnen we eindelijk eens wat fouten in onze eigen teksten corrigeren.
En zo krijgen we door dit boek nog veel meer van die verhalen aangereikt, van mensen waar we graag nog eens een biertje mee zouden willen drinken, of hadden willen drinken. Richard Henning die vertelt. Dies Le Duc. Jan Koole. Ariël Meeusen. Louis Filius. Rudy de Queljoe. Kees Melis. Louis Polfliet. Kees Wesdorp. Ron de Pree. Ed de Poorter. Het is maar een greep. Een paar van hen kennen of kenden we persoonlijk, een paar ook niet. Misschien spreken we er ooit nog een paar, misschien ook niet. Als dat niet zo is weten we één ding zeker: we hebben er een prachtig naslagwerk bij. Daar zijn we blij mee. Want we mogen dan weten hoe het was om jong te zijn in het Middelburg van de jaren 80 en 90; als we de generaties voor en na ons willen begrijpen hebben we meer nodig dan een paar foto’s en krantenknipsels alleen.
Daarom is deze kolos wat ons betreft een aanwinst. Niks meer, niks minder. Dank, Phons Bakx!