Het kroeggevoel van de Doperse Herberg
Je ziet het bord iedere eerste donderdag van de maand staan, voor het gebouw van de Doopsgezinde Gemeente in de Lange Noordstraat. Hoe lang dat bord er al staat weten we niet, maar we zijn er talloze keren aan voorbij gelopen en moeten er altijd om glimlachen. Gratis koffie, thee en soep, in ‘De Doperse Herberg’. Dat klinkt toch een beetje als een kerk met een kroegfunctie, maar dan zonder alcohol. Maar eens een keer een kijkje nemen binnen? Ho maar.
In juni, onderweg naar het een of ander, besloten we nu eens wél naar binnen te gaan. We waren benieuwd welke mensen hier achter zitten en wat daar zoal gebeurt. We hadden de kerk zelf ook nog nooit van binnen gezien, terwijl we al bijna 10 jaar in de directe omgeving ervan wonen. Dat is best gek, toch?
Eenmaal binnen zagen we alleen een lege kerk. We mompelden iets in de trant van ‘Mmmm, het is niet erg druk in de herberg’, maar zagen toen opeens nog een bordje van de herberg, achterin de kerk. Toen we daar de deur voorzichtig openden beseften we dat we goed zaten. In een ruimte die het midden hield tussen een woonkeuken en een vergaderruimte zaten zes mensen, die ons hartelijk begroetten. “Welkom! Hebben jullie zin in koffie, taart of soep?” Niemand die er gek van opkeek dat we kwamen koekeloeren in ieder geval.
We herkenden één gezicht in het gezelschap, namelijk dat van de enige man in het gezelschap, Jaap Sondervan. Hij is oud-docent van de SSGM (nu Nehalennia). We kregen zelf nooit les van hem, maar het was zo’n leraar wiens naam iedereen kende. Wij waren ‘m ook nog steeds niet vergeten, 25 jaar later.
We grapten wat over het feit dat er niet zo veel heren waren, maar ons werd verzekerd dat dat ook wel eens anders was. Een paar minuten later stapte er inderdaad nog een man de ruimte binnen. Vervolgens kletsten we nog wat over het initiatief (ook morgen is iedereen van harte welkom!) en vervolgens over de kerk zelf. Het gebouw is van eind 19e eeuw. Het heeft zo’n kenmerkende gevel met van die witte steentjes, waarvan je er wel meer ziet in de omgeving van de Noordstraat. Toen we hoorden dat de Doopsgezinde gemeenschap uit slechts 40 mensen bestaat vroegen we ons toch even af hoe die er in slagen zo’n gebouw te onderhouden. We hebben er geen verstand van, en het gebouw is natuurlijk niet te vergelijken met de Oostkerk, maar als we lezen wat die kerk kost aan onderhoud, vermoeden we dat het niet eenvoudig zal zijn.
Dat kroeggevoel kregen we in dat kwartiertje dat we er waren ook nog een beetje. Een dame in het gezelschap trok onze aandacht door haar ontspannen manier van praten en bewegen. We kwamen te praten over Middelburg Dronk, waarop zij verklapte een dochter te zijn van Rinus Roth, in het verleden een bekende vertegenwoordiger van Heineken in het Zeeuwse (zie de laatste foto, waarop hij en zijn vrouw zijn te zien in De Mug, begin jaren 80). Annelies Roth heet ze, tegenwoordig Annelies de Bruin. Geen wonder dat ze zo gezellig overkwam! We kregen na ons bezoek ook nog een berichtje van haar man Piet, met een foto van het labyrinth in Toorenvliedt. Met hem willen we ook graag nog eens kennismaken.
Maar we dwalen weer af. De Doperse Herberg is morgen weer open. Je moet er geen disco verwachten, maar ook geen groep mensen die daar zitten om je te bekeren, integendeel. Daar hebben we het eigenlijk niet eens over gehad. En zo hoort dat, wat ons betreft 🙂
Agenda
Gerelateerd:
Op bezoek bij de Petrus- en Pauluskerk in Middelburg.
Geen zoekresultaten voor "{term}"
