-
Home
-
Verhalen
-
Hysterical ’95 en ’96: twee mooie feestjes in de Middelburgse Stadsdanszaal
Hysterical ’95 en ’96: twee mooie feestjes in de Middelburgse Stadsdanszaal
Als we denken aan de Middelburgse Stadsdanszaal, die tussen 1989 en 1997 was gevestigd in de Beddewijkstraat, dan komen er veel herinneringen boven. Zo ook het onderstaande verhaal over twee evenementen in 1995 en 1996: Hysterical. Een jaar of tien geleden stond dat ook al eens op Middelburg Dronk, waar veel foto’s zijn te vinden van die discotheek.
Toen de Stadsdanszaal net open was kwamen we er maar zelden, omdat Meccano aan het Damplein (van dezelfde eigenaar) ook (nog) open was. Pas toen die zaak definitief sloot gingen we op zoek naar naar een andere tent waar we ’s nachts ook nog konden drinken. Het was eigenlijk vanzelfsprekend dat we kozen voor de Danszaal. Nachtcafé’s bestonden toen nog niet en het alternatief, Electro? Dat was ons ding niet zo.
In de Stadsdanszaal voelden we ons wel thuis. Niet alleen vanwege het drinken (heus, we dansten ook nog wel eens, in die tijd); nee, de sfeer was ook gewoon goed. In de Danszaal wemelde het van de oude bekenden en van de leuke meisjes én de zaak richtte zich op verschillende doelgroepen. Toen men besloot zo nu en dan Rock Nights te organiseren (met dj’s van Seventy-Seven) konden wij ons geluk niet op. Eindelijk een danstent waar je uit je plaat kon gaan op de klanken van Nirvana, Pearl Jam en Stone Temple Pilots. In een discotheek als de Hooizolder (Westkapelle) werd je zonder pardon naar buiten gedirigeerd, als je daar alleen nog maar aan dacht.
De omslag kwam -voor ons boeren- toen de Danszaal zich meer en meer ging richten op het echte danspubliek, naar model van de grote discotheken in België en de Randstad. (Acid-) House was in opkomst en sloeg ook aan in Zeeland. Tijdens het eerste grote feest gingen ook wij helemaal uit ons dak (en dat zonder xtc!) maar we hadden al snel in de smiezen dat je tijdens die avonden weinig anders kon doen dan dansen. Dat was slecht voor de dorst. Omdat je verderop in de straat ’s nachts inmiddels ook terecht kon bij Cafe Rooie Oortjes was het pleit snel beslecht: wij kozen voor de kroeg en bezochten de Danszaal alleen nog sporadisch.
Toch was het juist in die overgangsperiode dat we één van de meest gedenkwaardige avonden ooit in de Danszaal beleefden. Connie de Lange organiseerde het eerste extravagante evenement in de zaak, onder de naam Hysterical. Toen ze ons vroeg om die avond als ‘stagemanagers’ mee te helpen, twijfelden we geen moment. Dat leek ons een stoere klus. Een beetje helpen met de rekwisieten en opruimen, maar vooral: zorgen dat het de optredende artiesten aan niets zou ontbreken. Een leuke bijkomstigheid was dat Kentucky Martha de hoofdact was. Dat was de artiestennaam van Martin Samson, een oud-klasgenoot van de lagere school, die -inmiddels Amsterdammer- een bescheiden hit had gescoord met het nummer’ I’m the girl of your dreams’.
Toen de avond eenmaal daar was wisten we niet wat ons overkwam. Het leek wel of heel homoseksueel Zeeland opeens uit de kast kwam. De tent was afgeladen, broeierig en hectisch. De artiesten waren écht extravagant. We kregen bijvoorbeeld de opdracht om voor een of andere disco-acrobaat een doos naar het podium te dragen. We pakten het kartonnen ding bij de handvatten en liep, zo stoer als ik maar kon kijken, door de opgezweepte, geile menigte en gave het ding af op de aangewezen plek.
Het was ons wel al opgevallen dat de inhoud vreemd schoof tijdens het lopen, maar we hadden werkelijk geen idee wat we droegen. Toen de man in kwestie de doos opende schrokken we ons het leplazerus: de inhoud bleek een grote, nog levende wurgslang te zijn. Onnodig te zeggen dat we geen vinger in die handvatten meer staken, tijdens het afvoeren. Van stoer kijken kwam het ook al niet meer.
Toen Kentucky Martha het podium betrad werd de zaal helemaal gek. Zelfs zijn oude vader, wijlen Pa Samson, die zwaar stond te wankelen van alle flessen champagne die ik hem had moeten bezorgen, kwam helemaal tot leven op ‘De brug’ (de overgang naar de achterzaal van de Discotheek). Het kan niet anders of hij moet gemengde gevoelens hebben gehad. Je zoon als Drag Queen terugzien op tv en een Middelburgs podium is één ding, maar een zaal homo’s er zielsgelukkig door zien gaan dansen en krijsen geeft er een onvergetelijke dimensie aan. We hadden hem maar wat graag naar zijn mening willen vragen, maar dat zat er gewoon niet meer in. Na afloop van het optreden waren we al blij dat hij de trap nog af kon en in een taxi ging zitten.
Ook aan Martin hebben niet veel meer kunnen vragen. In het tijdelijk tot kleedkamer gebombardeerde Mexicaanse Restaurant wemelde het van de mannen in leren pakken. Om de vijf minuten werd ons gevraagd de deuren te sluiten. Wat er zich precies allemaal afspeelde zullen we nooit weten, maar iedereen die ruimte weer verliet had een andere kleur. Witte neuzen, rode blosjes. We denken dat Martin de avond van zijn leven heeft gehad. Nog één keer terug in het provinciestadje van zijn jeugd, waarschijnlijk niet eens wetende dat zijn act het begin zou zijn van een paar jaar extravaganza. Wat er op die avonden allemaal gebeurde laten we graag vertellen door anderen. Wij zaten immers te drinken in de Oortjes.
Foto’s: https://middelburgdronk.nl/wiki/Stadsdanszaal/fotos
Geen zoekresultaten voor "{term}"
