Van de week spraken we hem dan eindelijk eens aan. Lauw werkt al zo’n dertig jaar bij de gemeentereiniging. We zien hem vaak bezig, en vrijwel altijd alleen. Toen we daar over begonnen legde hij uit dat hij in het verleden wel altijd met een collega samenwerkte, maar dat die tegenwoordig ‘op de zijlader zit’. Maar hij vindt het niet zo erg, want aanspraak is er altijd wel.
Dat zagen we ter plekke ook. In het herfstzonnetje vroeg de eigenaar van de friteskraam op het Damplein of hij zijn vuilniszak even mocht legen in de wagen van Lauw. “Tegen jou durf ik geen nee te zeggen”, lachte Lou. Kijk, dat zijn leuke dingen om te zien en horen.
Lauw is de herfst, Lauw is De Stad!