Lou Davidse: een echte Middelburger
Op de website van Middelburg 800 jaar een mooi portret van Lou Davidse. Tot een paar weken geleden kenden wij hem nog niet, maar toen we hem voor het eerst spraken leerden we al snel dat veel Middelburgers hem wel kennen, en hij veel Middelburgers.
Het begon met een berichtje van Marco de Leeuw van Cafe die lange, die ons een tip gaf over Lou: “hij komt hier af en toe en zit vol verhalen. Daar zijn jullie toch dol op? Dan moet je zeker eens kennis komen maken.” We spraken af voor de week daarop.
Marco bleek niet te hebben overdreven. Lou vertelde enthousiast over zijn loopbaan (die in vogelvlucht voorbij komt op Middelburg 800), waarbij de nadruk natuurlijk het meest lag op zijn belevenissen bij de gemeentereiniging. Lou was ook een soort pionier, die als chauffeur de eerste echte vuilniswagens in gebruik mocht nemen. Vanuit die functie kende hij iedereen in de binnenstad. Bij de een ging hij zo nu en dan eens wat drinken, bij de ander kluste bij een beetje bij, zoals bij Goossen van het Nederlands Koffiehuis, waar hij met een collega ooit eens de gehele kelder uitgroef.
Maar Lou vertelde niet alleen maar mooie verhalen. Ook zijn kindertijd kwam aan bod. Dat was beslist geen vetpot. Die tijd vormde hem tot de man die hij werd. Al zijn huizen zelf bouwen, altijd in de weer. En als het gaat over alle verkwisting wordt hij zelfs een beetje fel. “Je gooit schellen toch niet weg? Dat is het beste veevoer dat er is!” Hij brengt ze nog wekelijks naar zijn broer in ieder geval.
Lou doet alles sowieso nog zelf, hij is nog bijzonder kwiek. Op zijn fiets over het eiland, of met de scooter naar het ziekenhuis in Vlissingen. Die taxi’s waar hij recht op heeft laten veel te lang op zich wachten.
Lou maakte ook vele jaren muziek, bij Onda en het Middelburgs Muziekkorps. Dat was een grote hobby. Daar is hij mee gestopt, maar biljarten doet hij nog wel met veel plezier. Als je daarover begint komen ook de horecazaken van weleer aan bod. Dampoort van de familie Schuilwerve, of de Postkoets van van Hoepen. En het Koffiehuis dus. Tegenwoordig houdt hij het bij Het Getij en af en toe eens een wijntje bij Marco of De Vriendschap.
Het was heerlijk om naar hem te luisteren, met zijn liefde voor de stad én voor vers eten. “Het is toch doodzonde dat ik straks niet meer om verse worst kan bij Slager Blankenburgh?”
Lou is De Stad, al 86 jaar!
Lou Davidse is 86. Hij werkte vele jaren voor de reinigingsdienst van de Gemeente Middelburg, eerst als chauffeur, later als monteur. Hij nodigt iedere Middelburger uit om verhalen te delen. Over vroeger, over nu en over de toekomst.
“Middelburgse verhalen zeg je? Daar ken ik er genoeg van, met mijn geheugen is niks mis. Maar moet het nu echt over mij gaan, met een foto en mijn achternaam erbij? Ik ben maar een hele gewone man hoor, dat vind ik eigenlijk maar niks. Maar vooruit.
De jaren 30 waren behoorlijk armoedig. Ik kom uit een gezin met dertien kinderen, en ben geboren in de Jodengang. In die tijd gingen we op onze klompen naar school in de Gravenstraat, zo met de blote voeten erin. We wisten niet beter en waren tevreden met kleine dingen. Soms ging je gewoon zonder eten naar bed. Dan was je al blij als een broer een raapje of peetje van het land had meegenomen, opdat je toch nog iets had. Als kinderen wisten we goed de weg in de stad. We gingen bijvoorbeeld regelmatig naar ’t Sincken Tooghje in de Beddewijkstraat. In dat café zaten veel koopmannen, die hun paarden stalden in de Schuiffelstraat. In ruil voor een glaasje prik bracht ik dat paard dan naar Oostkapelle. Te voet, inderdaad.
Ik heb altijd gewerkt, nooit mijn handen opgehouden. Als ik zie en hoor hoe dat nu soms gaat springen de tranen soms in mijn ogen. Ik begon ooit als knecht bij bakker Vroon in de Korte Noordstraat. Later werd ik vrachtwagenchauffeur en vervolgens machinist op een dragline. Eind jaren 50 werd ik aangenomen bij de gemeentereiniging, als chauffeur. Ik maakte veel mee. Wist je dat ik de eerste was die de grote kerstbomen voor op de Markt mocht aanvoeren? Dat waren avonturen hoor. Een boom van 15 meter op een veel kleinere wagen. Zo’n ritje leverde me ooit eens zeven bekeuringen binnen één dag op. En zo reed ik ook op de eerste vuilniswagen en in de eerste vrachtwagen met een kantelcabine. Ik bouwde in die tijd ook eens een zendmast voor de communicatie met de chauffeurs, door twee lantaarnpalen aan elkaar te lassen. Die stond tot een paar jaar geleden nog steeds aan de Veerseweg. Prachtig toch?
In 1990 ging ik met pensioen, maar ik ben niet stil gaan zitten. Ik trek er nog graag op uit met de fiets, of op mijn scooter. Ik biljart ook nog graag. Dat leerde ik ooit in café de Postkoets van van Hoepen, nu doe ik dat bij het Getij. Je ziet dan mannen van heel Walcheren, gezellig.
Of ik gezond leef? Iedere dag vier sinaasappels en altijd verse groenten. De schellen bewaren we voor het vee. Je moet geen groenten uit een blik eten. Spruten uit een potje? Dat bin geen spruten! Maar ik drink ook nog graag een wijntje hier en daar. En als je nog iemand weet die aan shag uit België kan komen? Ik houd me aanbevolen.
Geen zoekresultaten voor "{term}"
