array(1) {
  [0]=>
  int(21219)
}

Middelburgers: Mirjam van Ossenbruggen

Deze week in de reeks Façade 2017 van de Middelburgse & Veerse Bode: Mikkie van Ossenbruggen (het stuk werd in oktober vorig jaar geschreven).

Veel Middelburgers kennen Mirjam van Ossenbruggen (1972) wel. De meeste mensen noemen haar Mikkie. Die bijnaam had ze al op jonge leeftijd. Bijna twintig jaar lang was ze hét gezicht van Café-Restaurant De Mug, eerst als bedrijfsleidster, sinds 2008 ook als eigenaresse. In 2017 stopte ze opeens bij de zaak. Waarom eigenlijk? En wat doet ze nu?

“Ha Mikkie, hoe is het? Biertje?” Om een of andere reden praat ik met Mirjam altijd zoals ik met kroegmaatjes praat, als ik haar ergens tref. Waarom ik dat doe weet ik niet zo goed. Misschien wel omdat Mikkie in alles een echte horecavrouw is, die zichtbaar op haar gemak is in kroegen. Als je dat ziet of voelt wordt het al snel wat jovialer allemaal. “Nou vooruit, eentje dan”. Een standaardgrapje in het café, maar Mikkie meent het deze keer. Ze woont sinds een paar maanden buiten de stad, noodgedwongen, en is daarom met de auto.

Ik ken Mikkie al sinds eind jaren 80, toen ze met haar ouders en zusje in Dauwendaele kwam wonen, en ze verkering kreeg met een maatje van me. Maar ik weet nauwelijks iets van haar achtergrond. Dat besef ik pas als Mikkie me aankijkt en vraagt wat ik van haar wil weten. “Kun je je jeugd kort samenvatten Mikkie?” “Geen probleem.” Vervolgens vertelt ze dat ze is geboren in Rhenen en daarna nog vaak zou verhuizen omdat vader Jan regelmatig wisselde van baan. Het gezin woonde onder meer in Veenendaal en Sas van Gent, tot pa in 1984 samen met een partner drie filialen van de Hakkebar kocht, waaronder een in Middelburg, in de supermarkt Trefcenter. Niet lang daarna verhuisden de Van Ossenbruggens ook naar die stad. Als Mikkie 15 is gaan haar ouders uit elkaar en verhuist ze met haar moeder en zusje naar de Griffioen. Een paar jaar later krijgt moeder een relatie met Barend Midavaine, de eigenaar van de Mug. Daar is ze nu nog steeds mee samen.

Mikkie zelf werkt tussen haar 14e en 17e in Sauna Middelburg. Ze wil eigenlijk fysiotherapeute worden maar belandt uiteindelijk in de Mug, als Barend haar vraagt bij hem te komen werken. Dat doet ze en ze kiest er tegelijkertijd voor om na de HAVO de Hogere Hotelschoolschool in Maastricht te gaan doen. Die opleiding maakt ze echter niet af. “Die was te hoog gegrepen voor mij.” In plaats daarvan besluit ze in het buitenland te gaan werken. Ze werkt een paar jaar als chef entertainment in vakantieparken in Duitsland, op Cyprus en de Canarische eilanden. Na een ongeluk met een scooter besluit ze terug te keren naar Nederland. Daar doet ze eerst een tijdje ander werk (“Ik verkocht zelfs ijs en klompen!”) maar Barend lonkt nog steeds. Als Mikkie 26 is besluit ze in te stappen. Ze wordt de bedrijfsleidster van de zaak. Ze beleeft er gouden jaren. De Mug is niet alleen een begrip in Middelburg; de zaak wordt in 2004 door Misset Horeca uitgeroepen tot het beste café van Nederland. Ook in de jaren daarna eindigt De Mug steevast hoog op de lijst. Als Barend haar rond 2005 vraagt of ze de zaak wil overnemen denkt Mikkie lang na. In 2008 besluit ze het te doen.

Tot zover vertelt Mikkie haar verhaal vloeiend maar opeens wordt ze bedachtzamer. “Ik heb beslist geen spijt van de overname, maar ik had het anders moeten doen. De huur van de panden was al behoorlijk fors en daar kwam de prijs voor inventaris en goodwill nog eens bovenop. Ik besloot dat bedrag zo snel mogelijk terug te betalen. Dat bracht de zaak in de problemen toen het even wat minder ging. In 2014 was een sanering nodig om de zaak te redden. Die hakte er flink in, maar we bleven wel overeind daardoor. Drie jaar later dreigde De Mug alsnog om te vallen, door verschillende oorzaken. Ik wilde de zaak redden en kon niets anders dan op zoek gaan naar externe investeerders. Die vond ik. Zij hebben de zaak overgenomen. Ik zou aanvankelijk aanblijven als bedrijfsleidster, maar het verhaal nam een andere wending. Meer kan ik daar nu niet over vertellen, maar feit is dat ik niet meer bij de zaak werk, en er ook niet meer boven kan wonen. Dat stemt me droef, maar ik moet verder. We zullen wel zien hoe het afloopt.”

“Wat ik nu doe? Ik werk in de aardappelen, op het land in Lewedorp. Soms ook in de fruitpluk. Dat is wel even slikken ja, maar voor nu is het goed. Er moet toch brood op de plank komen, ook voor mijn kleine man. Die betekent alles voor me. Natuurlijk had ik graag gezien dat dingen anders waren gelopen, maar het is niet anders. We gaan gewoon dóór.”

Ik mag Mikkie dan niet door en door kennen, maar iets zegt me dat het wel goed komt met deze vrouw. Ze is sterk. Als we afscheid nemen citeer ik haar standaardkreet. “Jij vindt je weg wel Mikkie. Hatseflats!”

Foto: Ton Stanowicki. Meer werk van hem is te bewonderen op http://www.stanowicki.com.

Volgende verhalen

Afbeelding #000 voor het verhaal Middelburg op Instagram december 2017-januari 2018
Middelburg op Instagram december 2017-januari 2018

Oude stad, nieuwe liefde Omhelst je gul en gretig ze is mooi voor jou hou van haar, onstuimig woon haar niet uit maar verweef haar pure schoonheid met stille trots […]

12 jan 2018
Afbeelding #000 voor het verhaal Facebook wijzigt algoritme weer. Zo blijf je ons volgen.
Facebook wijzigt algoritme weer. Zo blijf je ons volgen.

Van die berichten waar we niet blij van worden: Facebook gaat het algoritme wéér aanpassen. In het slechtste geval heeft dit grote impact op álle pagina’s, ook die van media, […]

12 jan 2018
Afbeelding #000 voor het verhaal Terug naar wijk Dauwendaele, 30 jaar na dato
Terug naar wijk Dauwendaele, 30 jaar na dato

Dauwendaele: dat is de Middelburgse wijk waar we opgroeiden, tussen 1978 en 1989. We speelden er als kind, gingen er naar school en we hingen er rond als pubers. Daarom […]

13 jan 2018