array(27) {
[0]=>
int(16334)
[1]=>
int(16335)
[2]=>
int(16336)
[3]=>
int(16337)
[4]=>
int(16338)
[5]=>
int(16339)
[6]=>
int(16340)
[7]=>
int(16341)
[8]=>
int(16342)
[9]=>
int(16343)
[10]=>
int(16344)
[11]=>
int(16345)
[12]=>
int(16346)
[13]=>
int(16347)
[14]=>
int(16348)
[15]=>
int(16349)
[16]=>
int(16350)
[17]=>
int(16351)
[18]=>
int(16352)
[19]=>
int(16353)
[20]=>
int(16354)
[21]=>
int(16355)
[22]=>
int(16356)
[23]=>
int(16357)
[24]=>
int(16358)
[25]=>
int(16359)
[26]=>
int(16360)
}
Net even anders: in de studio van Anne Breel
Oh, wat waren we gisteren lekker in de war, na het bezoekje aan de studio van Anne Breel! Anne werkt daar onder meer aan de beeldstripverhalen van Pop en Co.nu en de manier waarop ze dat doet is zo bijzonder dat we onszelf een dag later nog steeds afvragen wat we nu precies gezien hebben. Maar dat gevoel sluit misschien juist wel goed aan bij de geest waarin Anne werkt. Ze doet haar eigen ding, vooral omdat ze dat leuk vindt. Je kunt haar een fotografe noemen of een kunstenares. Een keramiste of een stripmaakster. Je ziet maar, en anders kijk je maar.
Maar kort samengevat doet Anne momenteel dus dit: ze gaat in kringloopwinkels op zoek naar allerlei gekke dingen, vooral veel poppetjes, miniatuurspulletjes en speelgoed, als dan niet uit vervlogen tijden. Daarmee richt ze de grote poppenhuizen in die ze her en der op de kop tikt. Soms koopt ze die huizen casco, soms zijn ze al afgebouwd. Vervolgens geeft ze allerlei poppetjes een leven in die huizen, schrijft ze scripts en storyboards, die ze vervolgens uitwerkt tot scenes die ze van zeer nabij fotografeert voor haar strips van Pop en Co. Het eerste album kwam vorig jaar uit. Daar kun je meer over lezen op https://zeelandboeken.pzc.nl/?p=22486 en op de website van Anne zelf: http://www.annebreel.nl.
Nu is dat bij ons weten behoorlijk uniek, maar niets om van in de war te raken. Dat kwam pas toen Anne begon te vertellen. Ze lepelde al die verhaaltjes die ze zelf creërde moeiteloos op. Alle namen van de figuurtjes, en hun belevenissen. En bij alle items die je aantreft in de studio en in de poppenhuizen horen dan ook weer verhalen. Over de herkomst, de betekenis ervan in de strips, enzovoort. En hoewel Anne een keurige, gezellige en vriendelijke dame komt ze continu met wendingen die we niet zagen aankomen. Ze heeft een zwak voor de actionmannen met slappe benen. Alle poppen die ze koopt ontdoet ze eerst van de kleding, om te kijken wat eronder zit. Ze wordt helemaal enthousiast als het een zootje is, onder die kleding. Juist dat licht ze dan graag uit. We schoten in de lach toen ze een speeltje liet zien en horen dat zich het best laat omschrijven als de muur van een herentoilet. Daar kun je dan wc-geluiden mee produceren.
Maar ondanks al die gekkigheid blijft Anne wel serieus. Er is altijd die speelse knipoog, maar ondertussen onderzoekt ze aldoor. En ze maakt. En denk maar niet dat het zomaar een hobby is. Zo vertelde Anne dat haar beeldverhalen ook worden aangekocht als kunst. Ter illustratie liet ze een hele grote afdruk zien van een tafereel in een electriciteitscentrale. Toen pas begon het effect van haar manier van werken tot ons door te dringen. Microtaferelen op macroniveau. Dan voelt het opeens heel anders. Anne grijnsde dat de medewerkers van de centrale waar haar werk hangt aanvankelijk ook moesten wennen. “Gaan die poppen van die vrouw nu echt de foto’s van de bouw van de centrale vervangen?” Maar na een jaar waren ze er aan gehecht geraakt en kocht de directie alles aan. Al die mannen zouden nu het liefst zo’n uitvergroot miniatuur op de eigen kamer hebben hangen.
Dat verhaal sloot mooi aan op de opmerking van Anne dat veel mensen soms wat langer nodig hebben om kunst tot zich door te laten dringen en te omhelzen. Dat is ook wel zo. Maar soms is het gewoon ook een kwestie van goed kijken. En nog eens kijken. Anne doet dat eerst zelf, en laat het vervolgens aan de mensen. We zien nu dat ze ook de pagina Paprikapareidolie heeft op Facebook. Perfect!
Toen we afscheid namen opperden we nog een mooi beeldverhaal met Wij zijn De Stad als thema. Je weet tenslotte maar nooit. Anne draaide zich om en wees naar al de poppenhuizen achter zich. “Kijk eens. Zij zijn samen ook een stad.” Daar had ze een goed punt, vonden we. Zij zijn een stad, daar in De Stad.
Volgende verhalen
Martijn de Vries over Halloweenrun Middelburg 2018
Volgende week vrijdag is er weer een editie van Halloweenrun Middelburg! Gisteren spraken we daar kort over met organisator Martijn de Vries, van Runderground. Zoals ieder jaar is de start […]
Pieter Slagboom winnaar van de Vleeshal Kunstprijs
De winnaar van de Vleeshal Kunstprijs is Pieter Slagboom (geboren 1956 in Valkenisse). Als winnaar zal hij samen met extern curator Julia Geerlings toewerken naar een tentoonstelling in de Vleeshal […]
De eerste data van Middelburg Winterstad…mét Reuzenrad
Serieus? Gaan we half oktober al beginnen over Middelburg Winterstad en Zeeland houdt van schaatsen? Toch maar wel, want achter de schermen krijgen we al regelmatig vragen van mensen die […]
Geen zoekresultaten voor "{term}"
