-
Home
-
Verhalen
-
Over werken bij Maxis Middelburg en zoeken naar de aanstekers van Poppell
Over werken bij Maxis Middelburg en zoeken naar de aanstekers van Poppell
We hebben het hier al diverse keren gehad over Middelburgse bedrijven waar we ooit voor werkten, maar in die context nog niet over Maxis, dat in 1989 de opvolger van Trefcenter (nu Albert Heijn Middelburg-Centrum) werd.
Wij werkten maar een half jaar voor Maxis, als vakkenvullers. Wat ons daarvan nog het meeste bijstaat is de ongeschreven regel van toen, dat als je bij het uitladen van de rolcontainers schade veroorzaakte aan het verpakkingsmateriaal, je dan best mocht snoepen van de producten.
Het was dus logisch dat veel vakkenvullers enorme messen bij zich droegen, waarmee ze, met de regelmaat van de klok, te diep staken in een doos chips of een pak koekjes. Dat lesje pikten we snel op. We kochten bij Brammetje Dump (bd store) een mooi, groot zakmes en meldden ons de dag daarop bij ploegchef Willem, stiekem hopend dat we die avond de chocolade of borrelnootjes mochten aanvullen. Dat liep anders dan we hadden gehoopt. “Jullie helpen vanavond bij de dierenvoeding”, hielp Willem ons uit de droom. Zaten we daar met ons mooie mes, tussen de blikken Bonzo en Whiskas. We zouden daar drie maanden blijven zitten bovendien.
We herinneren ons vreemde dingen soms. Als we denken aan Tref en Maxis denken we ook altijd aan wegwerpaanstekers van het Nederlandse merk Poppell. Die waren goedkoop en bijna onverwoestbaar. Ze gingen nog eens lang mee ook. Bij de supermarkt aan de Pottenbakkerssingel kocht je ze per drie in een verpakking, voor 1 gulden en 95 cent. Dat was zo vanzelfsprekend als wat.
Op een zeker moment, in de jaren 90 merkten we dat die aansteker nergens meer te koop was, ook niet bij Maxis. Toen we bij verschillende tabakszaken informeerde waarom de Poppell niet meer in de handel was, kon niemand ons daar een antwoord op geven. Op het toen nog prille internet ontdekten we dat Poppell inmiddels was overgenomen door Swedish Match, het bedrijf achter de beroemde Säkerhets Tändstickor. Juist ja, de lucifers in het doosje met de zwaluw.
We besloten onze vraag daarop per mail te stellen, bij de klantenservice in het Zweedse Uddevalla. Na twee maanden ontvingen we een reactie van een productmanager. Hij liet ons weten dat de laatste 6000 aanstekers kort daarvoor van de lopende band waren gerold en dat alle productie-activiteiten daarna gestaakt zouden worden. Ze konden niet meer op tegen de stroom goedkopere (en inferieure) aanstekers van Japanse concurrenten als Tokai. Kapotgeconcurreerd dus.
Het probleem van de Poppell (geen regelaar voor de hoogte van de vlam!) was dat hij veel te lang meeging. Daarom waren we er ook zo dol op. Er zat niets anders op dan overstappen op Bic. Een goede tweede, als het gaat om wegwerpaanstekers die lang meegaan.
Een grappige bijkomstigheid van onze nieuwsgierigheid was het feit dat een groep mensen uit de Middelburgse horeca met ons meeleefde. Die mensen toverden de Poppells opeens massaal tevoorschijn. Oude exemplaren uit kasten, koektrommels en gereedschapskisten. Lies van Seventy schonk ons zelfs een verguld exemplaar. Het was krankjorum. In een paar weken tijd verzamelden we genoeg aanstekers voor drie jaar.
Nu, meer dan twintig jaar later, zien we dat er nog een online eerbetoon aan Poppell bestaat: http://www.vanpoppell.com. Geen foto’s van die aanstekers van Tref en Maxis uiteraard. Gaan we dat crowdsourcen tegen beter weten in nog eens proberen. Wie heeft zijn aansteker van toen niét weggeworpen?
foto Poppell Maxis: Arjan Abrahamse
Geen zoekresultaten voor "{term}"
