Rust zacht, Guus Usmany
Oh, wat verdrietig: afgelopen woensdag, op 29 juni is Guus Usmany overleden. Die goeie, lieve en vrolijke Guus.
Het zal maar weinig Middelburgers ontgaan zijn, want het nieuws verspreidde zich heel snel. We zagen het al in een verdrietig maar ook berustend bericht van zijn dochter Denise, en kregen daarna het ene na het andere berichtje. “Hebben jullie het al gelezen? Guus was ook De Stad!”
En óf Guus De Stad was. We schreven het al in de zomer van 2017, toen we op de website met grote regelmaat de prachtige foto’s van Ton Stanowicki mochten delen, onder de titel ‘Stadsgezichten’. Toen hij deze mooie foto van Guus mailde schreef hij: “heb eindelijk mijn ouwe maat Guus Usmany tussen mijn portretten”.
Guus was een maat van velen. Toen wij als opgeschoten pubers voor het eerst in Seventy-Seven kwamen was Guus er al vele jaren stamgast, eigenlijk al vanaf de begintijd. Altijd in voor een praatje, altijd in voor een geintje. Guus de Kapper werd hij ook wel genoemd. We leerden hem in de kroeg nooit heel goed kennen, maar vanaf 2010 steeds wat beter, via Facebook nota bene.
Toen we begonnen met Middelburg Dronk ontpopte Guus zich al snel als een soort hofleverancier van foto’s. Hij leverde zoveel aan dat we hem opnamen in een klein overzicht van vrijwilligers. Het waren te gekke beelden ook altijd. Van oude kroeg- en voetbalfoto’s waarop hij zelf ook was te zien tot recente die hij doorlopend maakte in de kroegen die hij altijd bleef bezoeken, tot het gewoon niet meer ging. Van Sev tot Kaffee ’t Hof, van Café De Zaak tot De Herberg: Guus kwam overal en hij kende iedereen.
Een maat van velen dus, maar ook zeker van Ton. Die bevestigde dat gisteren nog eens. “Hij was echt mijn kroegmaat. Ik ging met hem om vanaf mijn zeventiende. Op maandag altijd biljarten in ’t Hof, later in Schuttershof. Ik heb ook nog met hem gevoetbald in het elftal van Seventy. We speelden nog eens tegen het team van de OCMA en spraken af dat we bij ieder doelpunt een flesje bier mochten pakken. We verloren met 12-1. Als kapper knipte hij ons. Jack Sohilait, Leo Meyer en mij, met m’n Afrokapsel. We gingen ook regelmatig op stap in Vlissingen en Goes, en soms zelf op bezoek in Brabant, bij Frank en Pol van Frapo’s.”
Ook iemand als Piet de Bruin kijkt met warme gevoelens terug op Guus, die hij al kende vanaf zijn vroege jeugd. Hun relatie was gebaseerd op wederzijds respect, interesse, gezelligheid en bovenal op humor. Piet zag Guus als een liefdevolle familieman, die dol was op zijn honden en die trouw was in al zijn vriendschappen, op allerlei manieren. Een groot voorbeeld, noemt hij hem.
Het zijn mooie woorden voor een mooi mens.
We wensen Lily, de (klein-) kinderen, en alle andere familie en vrienden van Guus veel sterkte met het verlies van hun maatje.
Bedankt Guus. Rust zacht, ouwe.
Geen zoekresultaten voor "{term}"
