Rust zacht, lieve Els
Oh lieve, vrolijke en sterke Els. Je hebt de strijd dan toch verloren, van die rotziekte. Die ziekte waar je zo open over was.
Afgelopen dinsdag overleed Els Vogel, een prachtige en warme Middelburgse die wij, en velen met ons, zeer waardeerden. Je ziet haar op deze foto, die we maakten op Koningsdag 2020, met een feestelijke hoed. Het is een beeld dat, in ieder geval voor ons, een beetje laat zien hoe Els was. Het was nog midden in de eerste lockdown. Het volksfeest voelde die dag als een kabbelende zondagmiddag. Veel vrolijkheid zouden we niet gaan vastleggen die dag, dat wisten we ’s ochtends al.
Maar we deden toch even een rondje door de stad die morgen. De eerste twee mensen die we tegenkwamen waren Els en Marlies, de twee zussen die graag op pad gingen samen. Het was een heerlijk vrolijk beeld, met dat open dak, die oranje outfits en die lachende ogen achter de grote zonnebrillen. De zusjes Vogel! De dag begon met een lach en was meteen een beetje mooier.
We kenden Els niet door en door, maar online volgden we elkaar al jaren. Ze reageerde regelmatig op berichten, zeker als die betrekking hadden op de Kinderdijk en omgeving, het gebied van haar jeugd. Er was ook altijd die link met verhuisbedrijf Vogel. Begin jaren 90 werkten we daar. Pa Wim Vogel was toen eigenlijk al met pensioen, maar hij liep nog altijd rond op het bedrijf dat hij zo lang geleid had. Als we iets schreven over verhuizingen in Middelburg waren Els en Marlies nooit ver weg.
Het online contact met Els draaide de laatste paar jaar vooral om die lach en die traan. De ene keer zaten we thuis op de bank te schateren om een of ander grappig plaatje dat ze weer ergens had opgeduikeld, de andere keer lazen we ademloos haar lange berichten over de manier waarop steeds werd heen en weer geslingerd tussen hoop en vrees in de strijd tegen kanker. Ze stak haar verdriet nooit onder stoelen of banken, maar haar vechtlust ook niet. Daar konden we alleen maar bewondering voor hebben.
Ze maakte haar strijd ook offline zichtbaar, door samen met haar dochter Linda en zoon Ronald de fontein op de Balans voor een paar weken roze te maken. Zo wilden de drie bewustwording creëren. Els schreef onder meer: “Dat elke keer als men langs de fontein komt, iedereen even stilstaat bij de enorme impact van borstkanker op iemands leven. Niet alleen op het leven van de patiënt maar óók op dat van dierbaren en geliefden.” Dat wij haar in de krant omschreven als ‘fonteinactiviste’ vond ze alleen maar grappig. “Er zijn ergere titels”, liet ze ons weten.
We spraken Linda vanochtend. We begrepen dat de kinderen deze fonteintraditie – want dat is het inmiddels – voort zullen zetten. Ieder jaar in oktober. Dat was een wens van Els. Mooi, vinden we. Zo is de fontein in oktober niet alleen een monument voor de kankerbestrijding, maar óók een herinnering aan Els. Dat is haar pagina op Facebook overigens ook. Die blijft bewaard als herdenkingspagina.
Wij wensen de familie en alle andere nabestaanden veel sterkte met dit grote verlies. Rust zacht, lieve Els.
Mensen die dat willen kunnen op dinsdag 1 februari tussen 14.00 en 15.00 uur afscheid nemen van Els bij Uitvaartcentrum Jobse. De uitvaart daarna vindt plaats in besloten kring.
Geen zoekresultaten voor "{term}"
