I was surprised, as always, by how easy the act of leaving was,
and how good it felt.
The world was suddenly rich with possibility
– Jack Kerouac – The Dharma Bums –
Wat een verdriet! Afgelopen vrijdag is onze makker Rob van Hese overleden. Robbie. Vriend van de stad en het geschreven woord. Schrijver, dichter en liefhebber. Icoon van Seventy-Seven. Spil van Middelburg Dronk en alle zustersites.
Rob was al langere tijd ziek. Kwijt waren we hem al een beetje, maar nu pas voelen we dat echt. Ver weg was hij echter nooit. Dat zal hij ook nooit zijn. In gedachten niet, maar ook niet in het leven dat doorgaat. Je hoeft maar een paar keer op de websites van Stichting Dronk te klikken om op zijn verhalen te stuiten. Mooie en waardevolle verhalen. Liefdevolle verhalen.
Middelburg Dronk begon elf jaar geleden. Na een half jaar sloot Rob zich aan als redacteur. Ik schreef toen: “als Middelburger en kroegtijger in hart en nieren was Rob van meet af aan enthousiast over Middelburg Dronk. Aanvankelijk bleef het daarbij, maar een paar maanden geleden leidde dat enthousiasme tot een paar eerste bijdragen aan de wiki. Inmiddels is de oude diesel vol op stoom.
Hij graaft en speurt, legt verbanden tussen herbergen en bierhallen van 130 jaar geleden en wat nog veel mooier is: hij combineert zijn fenomenale geheugen nu ook met zijn schrijftalent: bijna dagelijks verschijnen er, verspreid over de verschillende artikelen, verhalen over kroegminnende Middelburgers van toen en nu. Die verhalen zijn nu eens hilarisch, dan weer aandoenlijk maar boven alles: heerlijk om te lezen.”
En dat was nog maar het begin. Middelburg Dronk deden we samen, maar Rob breidde zijn werkterrein al snel uit, met Veere Dronk en Zuid-Beveland Dronk. Hij werkte in een moordend tempo. Heerlijk vond ‘ie het. Toen de eerste tekenen van zijn ziekte zichtbaar werden was dat reden genoeg om de stekker tijdelijk uit de sites te trekken. Wat moesten we nu zonder hem?
We weten het eerlijk gezegd nog steeds niet zo goed. Rob schreef honderden portretten. Over Leo Meijer en oom Bob, over Sjors de Griek en Louis Lebon. Rob kende al die bijzondere kroegbezoekers en wist ze als geen ander in woorden te vangen.
Hém vangen in woorden zal nog niet zo eenvoudig zijn, maar ik ga het proberen hoor, later. Van de cryptomiddagen in de hut tot alle lesjes in geschiedenis, muziek en cultuur. Er zijn veel mooie herinneringen. We waren anders, zeker, maar onze liefhebberijen schuurden altijd heerlijk tegen elkaar aan, en versmolten ook regelmatig. We konden er úren over bomen aan de toog.
Maar dat is voor later. Rob is vertrokken. Als hij zou zien dat ik z’n held Kerouac citeer en zou horen dat ik een nummer van Tom Waits voor ‘m draai zou hij waarschijnlijk met een grijns sneren dat ik een romanticus ben. Waarop ik zou teruglachen “zo zal het altijd zijn”. Het waren zijn woorden, die ik zo graag mocht echoën als we er een paar dronken samen. Mooi vonden we dat.
Ciao, Robbie. Rust zacht.
Foto 1: Ton Stanowicki
Andere foto’s: Archief Rob
Knipsel PZC: Krantenbank Zeeland ZB