Aaah. Deze man. Die is in onze ogen zo enorm De Stad hè? We weten dat hij weinig moet hebben van dit soort stukjes, maar het is goed met ‘m hoor. Fotograaf Ton Stanowicki maakte onlangs zijn 77e Stadsgezicht. Daar kwam maar één Middelburger voor in aanmerking: Kees Rijn. Uiteraard in het café waar het 43 jaar geleden voor hem begon, en waar hij anno 2018 hij nog steeds de eigenaar van is. Seventy-Seven. Dáár hoeven we niet veel meer over te vertellen toch?
Maar Kees. Die leerden we zelf kennen toen hij nog eigenaar was van het prachtige grand cafe Meccano het Damplein. Een jaar of vijftien waren we, en die zaak zou ons eerste stamcafé worden. Kees en zijn lief Connie de Lange waren vaak in de zaak, woonden er zelfs boven, maar opereerden toch vooral op de achtergrond. Kees was altijd vriendelijk en gastvrij maar in die eerste jaren vonden we hem toch altijd wat streng. Hij vond het belangrijk dat drankjes en hapjes perfect werden klaargemaakt en hij stak zijn ergernis niet onder stoelen of banken als medewerkers er de kantjes van afliepen. De sinaasappelpers al schoonmaken voor sluitingstijd? Dan bestelde hij doodleuk een verse jus om vijf voor een in de nacht. Dat soort dingen.
Later werden we ook stamgasten in zijn zaak op de Markt en geleidelijk leerden we Kees steeds beter kennen. Rond 1997 werkten we zelf ook voor hem, achter de bar in ‘Sev’. Dat waren twee prachtige jaren. En vanuit die ‘hut’ aan de Markt zagen we Kees samen met Connie (en soms met Kees Petiet) al die initiatieven ontplooien. Eerst The Cavern en later die heerlijke extravaganza van De Stadsdanszaal. Het inblazen van nieuw leven van Café Schuttershof in de vorm van het Theatercafe. De overname van Vriendschap cafe restaurant, in 1998.
Prachtige tenten. En denk maar niet dat alles kwam aanwaaien hoor. Kees heeft er in de jaren 80 ook hard voor moeten knokken. Ondertussen bleef hij altijd op de werkvloer. Na al die jaren staat hij nog stééds achter de bar in Vriendschap. Er zijn ook mensen die al lang voor het pensioen zouden hebben gekozen.
En dan hebben we het nog niet eens over al die Middelburgse evenementen die hij (al dan niet financieel) steunde of hielp ontstaan. Het is een héle lange lijst kunnen we melden. We gaan niet eens proberen daar een opsomming van te maken.
Hoeveel Middelburgers zouden er in de loop van bijna 50 jaar niet voor Kees hebben gewerkt? Het moeten er duizenden zijn. Ooit fantaseerden we over een grote reünie van al die mensen. Onmogelijk. Dan zou je een tent nodig hebben die het halve of hele Marktplein beslaat. En van al die mensen die ooit voor Kees werkten zijn er ook heel wat zelfstandig verder gegaan in de horeca. Vraag maar eens rond.
We zouden nog veel meer over hem kunnen schrijven. Een boek zou geen probleem zijn vermoedelijk. Maar we denken dat ons punt wel duidelijk is nu. De Stad – en wij persoonlijk – hebben veel te danken aan Kees. Ook daarom ontstijgt onze waardering het respect alleen.
Wij houden van die gekke kale.
Meer foto’s van Ton Stanowicki kun je bekijken op https://www.stanowicki.com/stadsgezichten.html