Dauwendaele: dat is de Middelburgse wijk waar we opgroeiden, tussen 1978 en 1989. We speelden er als kind, gingen er naar school en we hingen er rond als pubers. Daarom kennen we die buurt op ons duimpje, vooral het deel waar we zelf woonden, dat ruwweg begrenst wordt door de Vrijlandstraat, de Schroe- en Torenweg en de Overloper, de zogenoemde ‘landen’ en ‘medes’.
Sinds de verhuizing naar de binnenstad, in ons examenjaar, komen we niet zo vaak meer in de wijk, laat staan in dat specifieke deel. Wat heb je daar immers te zoeken? Gistermiddag struinden we er echter weer eens rond en namen er heel veel foto’s, die eigenlijk alleen interessant zijn voor de mensen die er nog wonen of ooit woonden. Buitenstaanders zien waarschijnlijk vooral de dingen die niet mooi zijn daar, maar wij zelf? Wij liepen anderhalf uur lang te glimlachen omdat er in bijna iedere meter wel een verhaal zit. Die eerste tongzoen, dat eerste sigaretje, de jacht op kerstbomen en het geklooi met vuurwerk. De La Bamba van Disco Double D, het trainen met FC Dauwendaele op het nu bebouwde veldje tegenover het Winkelcentrum, die grote brand.
De wijk voelt een beetje als een dorp. Van de helft van de huizen die je ziet weet je nu nog steeds wie er ooit woonde. Tijdens de wandeling spraken we diverse mensen die er nooit zijn weggegaan en we constateerden dat er nauwelijks iets is veranderd. Goed, die Blijenburch waar we altijd rondhingen is vervangen door woningen, en de zandbak en het dijkje van het pleintje van Ewisland hebben plaatsgemaakt voor andere dingen, maar voor de rest? Nog steeds zoals het ooit was.
We hopen in de loop van het jaar eens een paar van die oude verhalen op te rakelen hier. Omdat het verhalen zijn die online maar zelden verteld worden, terwijl ze te mooi zijn om te worden vergeten, én omdat de buitenwijken ook De Stad zijn.
Wordt vervolgd.