-
Home
-
Verhalen
-
Wagenaarstraat 20 in Middelburg: een kleine geschiedenis van de Dry Snipkens
Wagenaarstraat 20 in Middelburg: een kleine geschiedenis van de Dry Snipkens
We herhaalden het vorige week nog maar eens: we houden ons altijd aanbevolen voor inkijkjes in de mooie of bijzondere (monumenten-) panden van Middelburg. Dat zeggen we ook altijd tegen makelaars. Die krijgen zulke buitenkansjes immers aan de lopende band.
Toen we in juli op bezoek gingen in het nieuwe Middelburgse kantoor van Hoogedeure Makelaars zeiden we het ook. Dat hebben ze onthouden. We kregen gisteren een attente mail, met mooie foto’s van Denice Hartman én met een stukje over de geschiedenis het pand aan de Wagenaarstraat 20, geschreven door de huidige eigenaars Mirjam en Harold.
Normaal gesproken nemen we zelf graag een kijkje in zo’n pand, maar in dit geval is dat niet nodig. We delen het verhaal van Mirjam en Harold graag. We zochten er nog wel wat oude foto’s bij, uit de beeldbanken van ZB Bibliotheek van Zeeland, het Zeeuws Archief en de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed. Plus wat knipsels uit ZB Krantenbank Zeeland, bij de passage over dat instituut voor steno- en machineschrijven, van de familie Sinke. Dat zat er voor de oorlog al, en in 1962 dus nog steeds.
Het verhaal:
Wij wonen inmiddels 16 jaar in de Dry Snipkens aan de Wagenaarstraat 20 in Middelburg. Het is grappig hoe een huis toch altijd zo’n verhaal heeft en een plekje in de harten van mensen lijkt te veroveren. Want in de jaren dat wij hier wonen hebben zich spontaan vier van de ex-bewoners gemeld met de vraag om nog eens binnen te mogen kijken.
Zo had toevalligerwijs de oom van mijn moeder hier net na de oorlog zijn opleiding tot kleermaker gevolgd. Toen we het plafond onder zijn werkkamer verwijderden, vonden we daar inderdaad de bewijzen van stapeltjes draad en knopjes die tussendoor de planken waren gevallen. Middelburg lag toen nog in puin en vanuit zijn raampje kon hij de ruïnes van de Abdij zien. De toenmalige bewoners sliepen toen met z’n vieren in de kinderkamer. Ze hadden een pronkkamer op de eerste verdieping in het voorhuis en woonden in het achterhuis in een kamer van 3 bij 4.
Op de begane grond was toen een Stenokantoor gevestigd. Een bekende plek voor heel veel Middelburgers, want je kon er ook je typediploma halen. Ome Leen vertelde dat de vrouw des huizes een keer een poging had gedaan “de zee in te lopen”, zij was van adel en kon de schande van de gelekte geldschulden niet verdragen.
Een andere vrouw was hier opgegroeid en vertelde dat haar moeder een keer vet in de kachel had gegooid waarna de schoorsteen ontplofte en de brokstukken twee huizen verder op het dak waren beland.
En dan had je nog een jongen die hier in de jaren ‘70 met zijn ouders had gewoond. Zij hadden er veel verbouwd en hij kon nog veel van zijn ouders werk terug vinden.
Daarna heeft er in ieder geval nog een kunstenaar in gezeten die het niet zo nauw nam met het onderhoud. Hij had een lekkage verholpen met kattengrit (incl poep) tussen het plafond en het dak te gooien. En hij had een handdoek als isolatie rond het dakraam gebonden.
Na hem kwam mijn schoonvader (Theo Elenbaas) in het huis. Het huis stond al lang te koop, want er moest veel gebeuren. Hij zag iets in het huis wat niemand anders zag! In het begin sliep hij tussen de emmertjes die het water van het lekke dak opvingen. Uiteindelijk heeft hij het huis weer nieuw leven ingeblazen en in het voormalig Steno kantoor een therapieruimte gemaakt.
Inmiddels is het huis een heerlijke plek geworden die qua comfort niet onder doet voor veel van de woningen in de Mortiere. Maar ondanks dat we nog maar een kleine 100 jaar van de minstens 350 jaar geschiedenis van deze woning weten, vind je hier nog de sfeer en het verhaal van al die eeuwen en al die mensen die er een stukje van zijn geworden.
In de 16 jaar dat wij het hier thuis mochten noemen, zijn ook wij een deel geworden van dit verhaal. In het schilderwerk en de vele reparaties en de door eigen handen gemaakte eikenhouten keuken. Maar vooral door de drie meisjes die hier zijn geboren: ‘de dry wichtjes…..(oud-Nederlands voor meisjes).
Prachtig toch? Binnenkort meer beelden van dit pand bij Hoogedeure. Het pand komt binnenkort namelijk te koop, maar dat kon je wel al raden natuurlijk.
Meer over de geschiedenis van de Wagenaarstraat (met vandaag ook de ontdekking dat er ooit ook een zijstraatje was met de naam Rentmeesterstraat):
https://tijdschriftenbankzeeland.nl/issue/wet/1982-10-01/edition/0/page/23
https://tijdschriftenbankzeeland.nl/issue/arc/2001-01-01/edition/0/page/52
Geen zoekresultaten voor "{term}"
