Zij zijn De Stad: Ad van de Kreeke
In de serie ‘Zij zijn De Stad’ deze week hier en in de Middelburgse & Veerse Bode: de net geridderde Ad Van de Kreeke.
“Ik vind het wel leuk hoor, het is toch een blijk van waardering voor de dingen je hebt gedaan.” Ad van de Kreeke (71) vindt het mooi, dat hij net is benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau, maar om nu te zeggen dat hij zo trots is als een pauw? Dat zou overdreven zijn. “Een politicus moet soms wel ijdel zijn en benadrukken waar hij goed in is, maar dit is natuurlijk iets anders.”
De Middelburgse D66’er en voormalig directeur van patiëntenorganisatie Klaverblad Zeeland heeft sinds 1970 vrijwilligerswerk gedaan voor vijfendertig organisaties, variërend van de WMO-adviesraad tot Watersportvereniging Jachtclub Veere en Het Zeeuws Orkest, maar hij lijkt liever of makkelijker te praten over zijn politieke werk. Ook voor dát werk had hij in 2018 een lintje kunnen krijgen, maar dat weigerde hij. Een onderscheiding waar je recht op hebt is aan hem dan weer niet besteed.
Dat hij graag praat over politiek komt goed uit, want juist daar wil ik deze zondag graag iets meer over horen. Ad is voor mijn gevoel een van de meest zichtbare politici van Middelburg. Ik kom hem vaak tegen op straat, maar ook in de Middelburgse horeca. Ik zie dan hoe hij van gedachten wisselt met Jan en alleman. Zijn naam duikt ook vaak op in dossiers die mijn persoonlijke interesse hebben, zoals de verruiming van de openingstijden van diezelfde horeca. Is dat nou toeval, of is Ad écht veel onder de mensen?
“Nou, het is wel waar hoor, maar ik denk dat iedere politicus zichtbaar is in zijn eigen kringen. Ik kom nu eenmaal graag in het café, omdat ik daar iedereen ontmoet. Daar zijn overigens regelmatig misverstanden over. Toen ik pleitte voor een verruiming van de openingstijden van de Middelburgse cafés sneerden sommige collega’s dat ik daar een voorstander van zou zijn om zelf langer te kunnen drinken. Alsof je alleen maar alcohol kunt krijgen in de kroeg. Maar je hebt ook wel een punt. Er zijn zat collega’s die nog het nodige aan hun zichtbaarheid kunnen doen. Heb jij veel lokale politici gezien op Koningsdag in Middelburg? Ik bedoel maar.” Daar heeft Ad dan weer een punt. Van alle mensen die ik die zaterdag tegen het lijf liep was hij de enige uit politieke kringen. En reken maar dat het druk was in de stad.
Misschien heeft het ook wel te maken met de achtergrond van Ad. Als zoon van een Zeeuwse vader groeide hij op in Bergen op Zoom. In Brabant is de horeca als ontmoetingsplaats de gewoonste zaak van de wereld. Ad woont al achttien jaar in Middelburg en heeft het hier zó goed naar zijn zin dat hij er waarschijnlijk nooit meer weg zal gaan, maar helemáál los van zijn geboorteplaats is hij nog niet. Eens per jaar is hij er te vinden voor de viering van carnaval. Hij is al negenentwintig jaar voorzitter en spelend lid van dweilorkest de Kragge.
Maar het draait niet alleen om gezelligheid, in het leven van Ad en zijn vrouw Esther. Ondanks het feit dat zijn werkzame leven achter hem ligt is Ad nog zeker vier tot vijf uur per dag kwijt aan dingen die wel lijken op werk, maar die voor hem niet als zodanig voelen. Hij is geen raadslid meer, maar als fractieassistent heeft hij zijn handen nog vol aan allerlei lastige Middelburgse dossiers, zoals de Trekdijk en het Grondbedrijf. Daar bijt hij zich graag in vast. Hij leest zich niet alleen in, maar doet zelf ook veel onderzoek. Een van de centrale vragen die hij daarbij stelt is: ‘waarom doen we als gemeente wat we doen?’ “Als dat ene bedrijf of die ene organisatie voor precies dezelfde grond veel meer of minder betaalt per vierkante meter, dan wil je toch weten waarom dat zo is?”
Aan het vuur waarmee Ad praat over allerlei lokale kwesties merk je dat hij nog steeds bevlogen is en nog lang niet van plan is om op zijn lauweren te gaan rusten. Desondanks bouwt hij een deel van zijn activiteiten geleidelijk af. Met sommige nevenfuncties stopt hij dit of volgend jaar nog, met weer andere ergens in de komende vier jaar. Maar dan nog blijft er genoeg over voor Ad, om zich mee bezig te houden, alleen politiek gezien al. Welk lokaal onderwerp je ook aansnijdt bij hem: hij heeft er iets over te zeggen. In een kwartiertje raas je met hem langs uiteenlopende onderwerpen als burgerparticipatie, het Molenwaterpark, achterkamertjespolitiek of het ongenoegen van sommige ondernemers.
Als je hem er over hoort vertellen zie je opeens voor je hoe hij op zondagavond met zijn vrienden Gerrit Schoenmakers en Piet Kraan zit te bomen over al die netelige kwesties. Die discussies lopen af en toe hoog op, naar het schijnt. Ad: “Dat klopt hoor. Het mogen dan vrienden zijn; dat betekent nog niet dat we het politiek altijd met elkaar eens zijn.” Ik zie zijn pretogen. Hoewel hij het niet zegt weet ik op dat moment gewoon dat hij zich alweer verheugt op de volgende avond met de mannen. In het café uiteraard.
Gerelateerd:
https://wijzijndestad.com/tag/zij-zijn-de-stad/
Geen zoekresultaten voor "{term}"
