Zij zijn De Stad: Anneke Wattel
Aan bloemen- en plantenwinkels geen gebrek in Middelburg. Dat is al jaren zo. Maar ondanks dat rijke aanbod is de wereld van lokale bloemisten en plantenverkopers voor de meeste mensen nog altijd overzichtelijk en vertrouwd. Als je aan inwoners van de stad vraagt of ze een paar zaken kunnen opnoemen, dan is de kans groot dat ze moeiteloos vijf tot tien namen oplepelen. De namen van de eigenaars of medewerkers krijg je er dan vaak ongevraagd bij. Als je de bloemisten zélf vraagt naar hun plaatselijke collega’s wordt het nog gekker. Ze kennen elkaar allemaal, en niet zelden hebben ze ook wel eens samengewerkt, ooit, ergens. Ons kent ons!
Anneke Wattel (1954) kennen ze zéker, dat kan gewoon niet anders. Afgelopen zaterdag ging ze officieel met pensioen bij PLANTaardig, de winkel van Femke Vos de Wael in de Zusterstraat. Toen Femke me in een appje op de hoogte bracht van dat nieuws regelde ik meteen een afspraakje. Anneke! Die werkte al in de bloemen toen ik zelf nog een peuter was. Ik was benieuwd naar haar verhaal.
Het gesprek kwam, hoe kan het ook anders, al binnen een paar minuten op de loopbaan van Anneke. Met een glimlach vertelde ze hoe ze na het afronden van de middelbare school en een jaartje werken in de horeca in Duitsland terugkwam in Zeeland en eigenlijk geen flauw idee had wat ze nu precies wilde gaan doen. Totdat ze hoorde dat bloemenhandelaar Pouwelse niemand meer had voor zijn winkel in de Vlasmarkt. Dát leek haar wel wat. Toen ze solliciteerde werd ze meteen aangenomen, waarop ze besloot dan ook meteen de opleiding tot bloemist in Kapelle te gaan volgen. Twee jaar later, in 1975, had ze haar ‘diploma Aalsmeer’ binnen.
Erg lang werkte ze niet voor Pouwelse. Toen ze zag dat ‘bloemenmagazijn’ Sanderse in de Lange Delft mensen zocht maakte ze in 1976 de overstap naar die winkel. Haar latere baas Peter Jan Bisdom was toen nog in loondienst, maar woonde al wel boven de winkel. Anneke wist toen natuurlijk nog niet dat ze vierendertig jaar lang medewerkster zou blijven. Toen de winkel later verhuisde naar de Segeersstraat verhuisde ze mee. Anneke vormde een soort drie-eenheid met Peter Jan en zijn vrouw Simône. De Fleuropwinkel had al die jaren feitelijk drie boegbeelden.
Als het aan haar had gelegen had Anneke het liefst tot aan haar pensioen voor Sanderse gewerkt, maar dat mocht niet zo zijn. Na het overlijden van Peter Jan sloot de winkel definitief. Anneke was daardoor even flink uit het lood geslagen en verkende ook nog serieus de mogelijkheden van een doorstart, maar besloot uiteindelijk elders aan de slag te gaan. Ze werkte zeven jaar voor Pluk de Dag en drie voor PLANTaardig, waar ze haar loopbaan nu beëindigt, al is het wel zo dat ze voorlopig nog één dag in de week bij zal blijven springen. Femke heeft inmiddels twee opvolgers gevonden, maar de kennis, ervaring én gezelligheid van Anneke blijven welkom.
Wat Anneke verder allemaal gaat doen nu ze veel meer vrije tijd heeft, dat weet ze nog niet zo goed. “Het zal even wennen zijn. Mijn lijf vindt het mooi dat ik stop maar mijn hoofd nog niet helemaal. Maar vervelen ga ik me niet hoor. Ik ben in ieder geval van plan om lid te worden van de bibliotheek. Ik lees erg graag. Voor de rest zie ik wel. Ik speelde best lang fanatiek tennis, maar dat ging niet meer zo goed, door lichamelijke klachten. Maar als die klachten minder worden omdat ik mijn lichaam straks minder belast met al dat staand en lopend werk, dan zou het zomaar kunnen dat ik het weer oppak. Ik deed het altijd met heel veel plezier.”
Anneke gaat haar pensioen dus onbevangen tegemoet. Ze houdt alle opties open. Één ding weet ze echter wel zeker: ze blijft in Middelburg wonen. Ze woont hier al sinds haar tweeëntwintigste, in Dauwendaele. Als geboren Domburgse zou ze er na vierenveertig jaar niet meer weg willen. Trekt het dorpsleven haar dan niet meer, na al die jaren? Anneke: “nou, ik kijk met heel veel plezier terug op mijn jeugd. Ik spreek nog regelmatig af met m’n vriendinnen uit de middelbareschooltijd. We halen dan steevast de mooiste herinneringen op. Maar hoezeer ik ook hou van Domburg: het dorp is nu anders dan toen. Het echte dorpsleven heeft plaatsgemaakt voor de toeristen. Het is veel drukker dan vijftig jaar geleden, zo simpel is het. Dan woon ik toch liever in Middelburg, dat soms ook de eigenschappen van een dorp heeft, maar tegelijkertijd alles biedt wat een stad moet bieden.”
Het is goed om te horen. Anneke mag dan officieel met pensioen zijn gegaan: we blijven haar zien. In de stad, in de wijk en de winkel. Dat heeft toch iets geruststellends.
Geen zoekresultaten voor "{term}"
