Zij zijn De Stad: Isabel Lous
In de serie ‘Zij zijn De Stad’ deze week hier en in de Middelburgse & Veerse Bode: Isabel Lous. Geboren en getogen in Middelburg en ze gaat hier nóóit meer weg!
“Echt, ik ga hier nooit meer weg. Middelburg is perfect voor mij.” Isabel Lous (1997) is nogal stellig, als ze praat over haar geboortestad. “Het is hier toch geweldig? Zodra je de deur uitloopt kom je bekenden tegen. Dat voelt voor mij als een warm bad. Ik vind het hoe dan ook veel fijner dan het onpersoonlijke van de grote stad. Zulke dingen voel ik niet, als ik door Rotterdam loop. Natuurlijk heeft dat kleinschalige ook nadelen. Hier weet iedereen het altijd meteen, als er iets is gebeurd. Dat is niet altijd leuk, maar het hoort er gewoon bij. Daar kun je je maar beter bij neerleggen.”
Isabel is niet alleen stellig; nuchter is ze ook. Ze groeide op aan de Noordweg, waar ze tot haar achttiende bleef wonen. Vervolgens verhuisde ze naar de Zusterstraat, in het centrum. Daar woont ze nu nog, met veel plezier. Ik ken haar zelf als een goedlachse meid, die dol is op gezelligheid en graag in het café komt. Opmerkelijk daarbij is dat ze vaak in gezelschap is van haar oudere broers, Emiel en Bram, én van haar ouders, Erwin en Ellen. Meestal drinkt iedereen dan een biertje. Of twee. Hoe zit dat eigenlijk? Is het gezin zo hecht? Isabel: “ja, dat klopt wel. We zijn dol op elkaar en hebben het altijd gezellig met z’n allen. Op een gegeven moment waren we alle drie het huis uit, maar al na een week was de eerste weer terug thuis. Later keerden ik en mijn andere broer ook tijdelijk terug. We werden met open armen ontvangen hoor!”
Als Isabel even later uitlegt uit wat voor soort huishouden ze komt begrijp ik het. Huize Lous (de kinderen hebben de achternaam van hun moeder) is altijd een soort ontmoetingsplek geweest, voor zowel buurtbewoners als voor de vrienden van de drie kinderen. Een soort duiventil, waar de mensen aanwippen via de achterdeur, en zelf wat te eten of te drinken pakken. Daar, aan de kop van de Noordweg, was en is iedereen van harte welkom. Bijna alles kon, bijna alles mocht. In de grote tuin van het huis worden tot op de dag van vandaag regelmatig feestjes gegeven die ertoe doen. Isabel omschrijft het zelf als een heerlijke open sfeer. Ze constateert dat alle vrijheid niet heeft geleid tot ontsporing. “Voor onze rokende vriendjes en vriendinnetjes werd een rookhok in de tuin gebouwd, maar zélf roken we dus allemaal niet. Als je dingen niet verbiedt worden ze meteen minder interessant.”
Het is een uitspraak naar mijn hart. Maar het maakt me wel nieuwsgierig naar de jeugd van Isabel. Hoe was die dan? Isabel: “nou, best braaf. Op de lagere school in Klarenbeek had ik een fijne tijd, maar stoute dingen deed ik niet. Ik werkte zo netjes aan m’n sommetjes bij rekenen dat ik gekscherend ‘Isatabelletje’ werd genoemd.”
Ook in de jaren op de middelbare school (MAVO en MBO Verpleegkunde) maakt Isabel het niet echt bont. Ok, de eerste echte vriendjes komen in haar leven, maar een wilde puber is ze niet. Ze omschrijft zichzelf zelfs als verlegen. Ik kan me niet goed voorstellen dat ze dat ook echt was, omdat ze zo, nu ze eenentwintig is, beslist niet meer overkomt. Als ik dat zeg lacht Isabel. “Dat komt omdat je mij nog niet zo lang kent. Ik kwam pas echt los toen ik vorig jaar in de horeca ging werken. Mijn relatie was net uit en de horecawereld was zó gezellig! Dan gaat dat verlegene er vanzelf af.”
Inmiddels heeft ze het werken in de horeca alweer opgegeven. Het viel niet te combineren met haar werk in de thuiszorg, dat ze combineert met een HBO-opleiding Verpleegkunde aan de HZ. Die opleiding hoopt ze begin volgend jaar af te ronden, en dat is dan ook waar ze zich nu vooral op richt. Ze heeft nog geen flauw idee wat ze daarna gaat doen. “Nee joh, ik ben niet iemand die vol plannen zit. Ik leef echt in het hier en nu. Ik vind het al een dingetje als ik afspraken moet maken voor volgende week. Ik zie volgend jaar wel wat er op mijn pad komt. Of ik een kinderwens heb? Jawel hoor, maar ook dát is nu nog ver van mijn bed. Eerst maar eens die opleiding afmaken, daarna zie ik het wel. Ik weet alleen zeker dat ik niet weg wil uit Middelburg, dat ik niet zo nodig de hele wereld hoef over te reizen en dat er genoeg werk is binnen mijn vakgebied.”
Dan kijkt Isabel even voor zich uit. “Ik klink zeker niet zo ambitieus?”. Dat beaam ik met een grijns, maar ik voeg er meteen aan toe dat juist dat een verademing is. Iedereen lijkt altijd zo veel wensen en plannen te hebben. Isabel blijkbaar niet. Zij is gewoon tevreden met de dingen die ze heeft en doet, ze is dol op haar dierbaren én op gezelligheid en ze geniet van kleine dingen, hier en nu. Het klink heerlijk ongecompliceerd. Dat gun je iedereen toch eigenlijk?
Gerelateerd:
https://wijzijndestad.com/tag/zij-zijn-de-stad/
Geen zoekresultaten voor "{term}"
