Zij zijn De Stad: Jan Kiewiet
Hij is De Stad! In samenwerking met de Middelburgse & Veerse Bode publiceren we, zowel hier als in de krant, wekelijks een portret van een Middelburger, onder de noemer ‘Zij zijn De Stad’. We hopen dit jaar nog veel te mogen kletsen met zowel bekende als minder bekende Middelburgers. Da’s leuk man! Deze week: Jan Kiewiet.
Van sommige mensen weet je al binnen tien minuten na de eerste kennismaking dat het prettige gesprekspartners zijn. Jan Kiewiet is zo’n mens. Je merkt al heel snel dat deze man graag vertelt maar ook goed kan luisteren en dat hij niet de behoefte heeft om dingen of mensen te veroordelen, of anderen te overtuigen. Hij wekt -in mum van tijd – ook nog eens de indruk veel te dingen te weten, zonder ermee te koop te lopen.
Eigenlijk heb ik afgesproken met Jan om met hem te praten over het 20-jarig jubileum van de Stichting Kunst en Cultuurroute Middelburg. En daar hébben we het ook over. Als scheidend voorzitter van die stichting vertelt Jan over het ontstaan van de route, die min of meer begon toen galeriehoudster Lia Hector en boekhandelaar Fred Duivenvoorde in april 1999 begonnen met het project ‘Kunst op de Kaaien’, waarmee ze aandacht voor kunst en cultuur wilden combineren met activiteiten op zondagmiddag, juist omdat er op die dag toen nog niet veel te doen was in Middelburg. Zelfs de koopzondag bestond nog niet.
Met een glimlach vertelt Jan hoe later de Kunst- & Cultuurroute tot stand kwam, hoe hij twee jaar later werd gevraagd als voorzitter en hoe de route zich in de loop van de jaren verder ontwikkelde. Het is een boeiend verhaal, maar pas als ik Jan vraag naar zijn persoonlijke achtergrond val ik van de ene verbazing in de andere. Hij blijkt de Kiewiet te zijn waar het voormalige makelaarskantoor Kiewiet & Schulting de helft van de naam aan ontleende.
Hij is van oorsprong Groninger maar werkte en woonde al in Zeeland voor een verzekeringsmaatschappij toen ik zelf nog niet eens geboren was. Jan herinnert zich zelfs nog de opening van de Zeelandbrug in 1965: “ik was waarschijnlijk een van de eersten die over de brug reed.” Dan vertelt hij over zijn tijd in de Middelburgse Nassaulaan, vanaf eind jaren 60, over de verhuizing naar Gapinge en over zijn terugkeer naar Middelburg. Sinds 1992 woont hij aan de Seisdam. In 2000 nam hij afscheid als directeur van Kiewiet en Schulting.
Als Jan, bijna terloops, vervolgens vertelt over alle andere dingen die hij heeft gedaan, gaat het me bijna duizelen. In 1998 krijgt hij een koninklijke onderscheiding voor al zijn werk in de Zeeuwse gehandicaptenzorg. Hij was jarenlang actief in de politiek. Hij was een van de initiatiefnemers van het Sint Jans Hospice De Casembroot in Middelburg. Dat hij al die activiteiten ontplooide blijkt geen toeval te zijn. “Als dertiger stelde ik vast dat ik meer wilde dan alleen zakelijk succes en besloot toen dat ik ook dingen wilde doen op maatschappelijk, cultureel en politiek gebied. Nou, dat heb ik dus ook gedaan.”
Op dat moment besef ik dat je van Jan, die inmiddels 81 is, wel tien portretten zou kunnen maken. En dat je dan ook veel van hem zou leren. Dat laatste realiseer ik me dan weer op het moment dat hij me in een paar minuten meeneemt door de geschiedenis van de experimentele kunst in Middelburg. Er komen talloze namen van kunstenaars en muzikanten voorbij. Van Marinus Boezem tot William Verstraeten, van Ad van ’t Veer tot Ramon de Nennie.
Enthousiast vertelt hij over de grote namen die van over de hele wereld naar de Zeeuwse hoofdstad kwamen voor de festivals van Nieuwe Muziek en de manifestaties van Stichting Forum. Met een grijns vertelt hij over maffe projecten, zoals die keer dat de Lange Jan werd gebruikt als een soort fluitketel. Moeiteloos verbindt hij die geschiedenis aan de culturele ontwikkelingen in het Middelburg van nu, zoals in de Vleeshal en, recenter, in de Oostkerk.
Als hij het vertelt snap ik opeens wél hoe belangrijk al dat experimentele was en is voor Middelburg als cultuurstad. En dat het niet erg is dat zulke kunst niet altijd op veel publiek mag rekenen. Maar ook wat dat betreft probeert Jan me nergens van te overtuigen. Het gaat hem niet om zijn eigen gelijk. Hij schakelt meteen daarna weer terug naar de Kunst- & Cultuurroute, die, zoals hij zegt, dan weer bedoeld is als laagdrempelig alternatief, om iederéén kennis te laten maken met kunst.
In augustus neemt Jan afscheid van de Kunst- & Cultuurroute. Het is mooi geweest. Tijdens een grote overzichtstentoonstelling draagt hij het voorzittersstokje over aan Judith Loontjens. Zulke bijeenkomsten reken ik niet tot mijn favoriete bezigheden maar misschien ga ik deze keer ook wel even kijken en luisteren. Al is het maar om nog wat meer te weten te komen over deze Middelburger.
Dit artikel verschijnt vandaag ook in de gedrukte versie van De Bode en morgen op www.internetbode.nl.
Gerelateerd:
Archief Zij zijn De Stad
Ramon de Nennie over Herengracht 52 en het Zeeuwse kunstklimaat
Geen zoekresultaten voor "{term}"
