Zij zijn De Stad: Jolijn van Ossenbruggen
“Ik heb de mooiste baan ter wereld, echt! Alleen Floortje Dessing heeft misschien nog leuker werk dan ik.” Ze zegt het met een knipoog, maar Jolijn van Ossenbruggen (1975) méént wat ze zegt. Ze is al twintig jaar stewardess bij de KLM en ze straalt in alles uit dat ze trots is op haar werk. Ook mensen die haar volgen op sociale media weten dat. Met Frank Sinatras ‘Come fly with me’ als slogan deelt ze de mooiste plaatjes op Instagram, waarbij ze de beelden die zijn gemaakt in vliegtuigen en luchthavens steevast afwisselt met foto’s van zichzelf. Nu eens in een mooie rode jurk in de straten van Havana, dan weer in een sexy bikini in de zee bij Kaapstad. Het zou overdreven zijn om haar een influencer te noemen, maar een ambassadeur is ze zonder meer. En dan zo’n goede dat je je afvraagt of de PR-afdeling van de Koninklijke Luchtvaart Maatschappij haar ook volgt. Dat zouden ze wel moeten doen, eigenlijk.
Maar vergis je niet in deze dame: hoewel ze altijd lijkt te stralen, en zowel binnen als buiten werktijd voor iedereen een aardig woordje heeft, praat ze ook heel makkelijk over de verdrietige kanten van het leven, en over de keerzijde van medailles. Ook over dat werk waar ze zo veel van houdt is ze eerlijk. “Natuurlijk is het ook gewoon keihard werken. Soms sta je op om vier uur ’s ochtends en ga je pas om elf uur ’s avonds weer zitten. En er is veel veranderd in die twintig jaar. Wist je dat er zoveel mensen bij de KLM werken dat je statistisch gezien maar eens in de zeven jaar met hetzelfde team werkt? Het is altijd gezellig hoor, daar niet van, maar de saamhorigheid is wel minder dan vroeger. In de begintijd gingen we soms met de hele crew op stap na de landing, nu gaan veel collega’s toch liever hun eigen weg. Netflixen in de hotelkamer ofzo. Dat vind ik best jammer.”
Je zou verwachten dat iemand die Schiphol al zo lang als standplaats heeft er op een zeker moment ook in de buurt zou zijn gaan wonen. Voor Jolijn was dat echter nooit een optie. Ze woont al sinds haar negende in Middelburg en ze houdt oprecht van de stad. Van de mensen, de rust en de nabijheid van de zee. “Maar toen ik zeventien was had ik het hier wel even gehad hoor! Zodra ik m’n HAVO-diploma op zak had vertrok ik naar Den Haag, waar ik ging samenwonen met drie Zeeuwse vriendinnen. Ik zat daar op het Tunon-College, een school voor de reis- en toerismebranche. Later begon ik ook nog aan een opleiding op het gebied voor mode en kleding, maar dat lag me helemaal niet. Ik was nog zoekende in die tijd. Maar ook toen kwam ik in de weekenden altijd al terug naar Zeeland. Om te werken in De Mug en natuurlijk om mijn vriendinnetjes te zien. De meiden die ik leerde kennen in de brugklas van de SSGM zijn nu nog steeds goede vriendinnen. Da’s toch gaaf? Maar doordeweeks genoot ik ook van de Randstad hoor.”
Na enkele omzwervingen (via de Tunon werkte ze onder meer veertien maanden in Disney World in Orlando) en een pittige sollicitatieprocedure begint Jolijn in januari 1999 bij de KLM. Haar droombaan. Aanvankelijk woont ze nog een tijdje samen in Tilburg, maar in 2003 keert ze definitief terug naar Middelburg. Als ik begin over dié periode, de jaren vanaf 2003, merk ik dat ons gesprek een wending neemt. We hebben het niet langer over haar werk of over de stad waar ze werkt en woont, maar over alle mensen die haar dierbaar zijn en waren. Omdat ik haar zelf ook al jaren ken weet ik dat ze een paar hele verdrietige periodes heeft gehad. Moet ik daar wel over beginnen? Omdat ze er op sociale media ook altijd openhartig over schrijft besluit ik het inderdaad te doen. Jolijn vindt het geen enkel probleem, integendeel. “Weet je, juist omdat verlies zo heftig is denk ik dat het belangrijk is dat je het verdriet dat je erover hebt deelt. Niet iedereen zit daar op te wachten natuurlijk, maar er zijn ook altijd mensen die er steun in vinden, of hoop uit putten. Dat is toch gewoon fijn?”
Dat ben ik met haar eens. Maar als ze haar verhaal doet moet ik toch een paar keer slikken. Ze vertelt over haar eerste kindje Kaj, dat niet levend ter wereld kon komen, en ze legt uit welke emoties en afwegingen daar allemaal bij komen kijken. Ik sprak er al vaker vrouwen over, maar nu Jolijn het vertelt, met alle details, begin ik pas écht te begrijpen hoe moeilijk en pijnlijk dat is voor een vader en een moeder. Dat heeft waarschijnlijk ook iets te maken met de manier waarop ze het vertelt. Ze klinkt niet verbitterd, maar eerder dankbaar. Is ze dat dan ook? Als ik het haar vraag knikt ze. “Dat ben ik zeker. Ik kwam onlangs ergens deze zin tegen: ‘het leven heeft mij alle ingrediënten op mijn pad gebracht die mij gediend hebben in mijn missie.’ Daar herken ik mezelf in. Ik verloor Kaj acht jaar geleden, en mijn lieve vader vijf jaar later. Dat waren mokerslagen van jewelste. Toen m’n relatie kort daarna ook nog eens stukliep werd ik hard op mezelf teruggeworpen. Maar het heeft me veel sterker en onafhankelijker gemaakt. Er is geen angst meer. Ik leef een heerlijk leven met Flo, mijn tweede zoon. Het is zó mooi om die te zien opgroeien!”
‘If you want to learn how to fly, you must trust your wings’ staat in haar bio op Instagram. Nu weet ik dat het een citaat is dat haar op het lijf geschreven is.
Gerelateerd:
https://wijzijndestad.com/tag/zij-zijn-de-stad/
Geen zoekresultaten voor "{term}"
