Zij zijn De Stad: Judith Adriaanse
Ze is een wervelwind, echt waar. Zelf lopen we ook wel eens over van de energie en verhalen, maar Judith Adriaanse is daar minstens het kwadraat van. Ze is onmogelijk samen te vatten in 800 woorden. Voor de serie ‘Zij zijn De Stad’ deden we toch een poging. Het is deze week ook te lezen in de Middelburgse & Veerse Bode.
“Jullie hebben mij nodig!” Met die woorden stapte Judith Adriaanse (1976) binnen bij een golfbaan, kort na de opening van het bedrijf. Het was haar opgevallen dat er geen gastvrouw aanwezig was, die bezoekers te woord kon staan. Ze zou de baan inderdaad krijgen. Het is niet de standaard werkwijze van Judith, maar het typeert wel een beetje hoe deze vrouw is. Ze zegt wat ze denkt en ze denkt in mogelijkheden. Ze is impulsief en spontaan. En ze is niet bang om dingen los te laten, als nieuwe kansen zich voordoen.
Ik ken Judith al bijna dertig jaar uit het informele circuit van Middelburg, maar in de afgelopen jaren sprak ik haar beroepsmatig nog vaker. Ze heeft haar eigen bedrijf in kindervermaak en creatieve workshops, Juttifrutti, en ze werkt voor het Koninklijk Zeeuwsch Genootschap der Wetenschappen (KZGW) in Middelburg, waar ze onder meer projectcoördinator voor de database Collectie Online is. Twee weken geleden was ze te zien op foto’s in de Zeeuwse media, tijdens een bezoek van prinses Beatrix, ter ere van het 250-jarig bestaan van het genootschap.
Je ziet niet vaak dat iemand die het secretariaat van organisatie doet ook aanwezig is bij zulke plechtigheden, maar in het geval van Judith is het logisch. Behalve secretaresse is ze ook de schakel tussen het KZGW en de digitale wereld. Via de nieuwe website, de database én sociale media wordt de enorme collectie van het genootschap beter zichtbaar gemaakt. Dát neemt Judith dus ook grotendeels voor haar rekening en mede daarom was zij ook present, als een van de gezichten van de organisatie.
Als Judith vertelt over haar huidige werk klinkt alles overzichtelijk en doelgericht, maar dat verandert als ik haar vraag naar haar leven en werk tót 2014. Ze gooit haar welbekende schaterlach eruit. “Heb je een paar uurtjes?” Ze vertelt hoe ze opgroeide in Sint Laurens, bij het bedrijf van haar ouders, aannemersbedrijf Adriaanse. Hoe ze na de MAVO al op haar vijftiende op zichzelf ging in Amsterdam, en naar het Grafisch Lyceum ging.
De puberjaren van Judith waren roerig. Ze had al jong verkering. Ze ging op haar dertiende bewust op dansles om daarna uit te kunnen in de stad. En ze was graag nét een beetje anders: “ik liep al jong op kistjes en in camouflagebroeken. Die droeg niemand toen nog hoor!” Judith maakt veel mee in die tijd. Een studentenhuis waarin ze woonde brandde volledig uit, later zat ze in een pand in Rotterdam, met alleen maar havenarbeiders om zich heen. Ze vond het allemaal geen probleem. Het leven is er tenslotte niet om bij de pakken neer te gaan zitten.
En ook niet om te luieren.
Als jonge meid heeft Judith al allerlei baantjes. Bij de Bruna, bij een kaasboerderij en later, in Rotterdam, bij een grafisch bedrijf. Daar krijgt ze al snel veel verantwoordelijkheid. Als 17-jarige zonder rijbewijs mag ze tijdens vakanties van de baas het bedrijf zelfs runnen. Dat doet ze zo goed dat hij haar vraagt een Zeeuws filiaal op te starten. Ze gaat er niet op in maar het brengt haar wel op een idee: ze begint haar eigen grafische bedrijf in Zeeland. Daar stopt ze vier jaar later weer mee als ze trouwt met een militair, die in Duitsland is gestationeerd. In die periode woont en werkt ze in Roermond en Alphen aan de Rijn, en haalt ze haar managementpapieren. Ruim vijf jaar later scheidt ze van haar man en keert ze terug naar Zeeland, waar ze onder meer werkt als webmaster bij Zeelandnet, als filiaalmanager van een juweliersbedrijf én als manusje-van-alles bij de Middelburgse golfbaan. Juist ja, het bedrijf “dat Judith nodig had”.
Het wordt wat rustiger in Judiths leven als ze zwanger wordt. Ze stopt tijdelijk met werken in loondienst, maar begint dan wel haar eigen bedrijf en webshop: JuttiFrutti. Anno 2019 zijn haar dochters inmiddels zeven en negen, heeft Judith na eenentwintig verhuizingen eindelijk haar eigen huis en heeft ze een latrelatie met Eddy. JuttiFrutti draait ondertussen prima. Judith bouwde een oude caravan om tot mobiele feestlocatie, waarmee ze festivals, bruiloften en feesten aandoet. Ze vermaakt kinderen op evenementen als Culikaravaan en de N8vdN8, maar ze verzorgt ook creatieve workshops bij bedrijven.
Als Judith klaar is met de samenvatting van haar energieke leven ben ik even stil. Ik vraag mezelf vooral af of ze de dingen die ze nú doet blijvertjes zijn. Daar lijkt het wel op, maar door haar roerige leven tót 2014 zou het ook zomaar weer anders kunnen gaan lopen. Als ik het haar vraag schatert Judith weer. “Ik heb het echt enorm naar me zin nu hoor, en ben blij dat ik mijn draai heb gevonden in Middelburg. Ondanks alle omzwervingen heb ik hier altijd willen wonen. Maar de toekomst? Houd het er maar op dat ik mogelijkheden altijd verken. Altijd.”
Judith dus. Een vrouw die denkt in mogelijkheden.
Geen zoekresultaten voor "{term}"
