Zij zijn De Stad: Manon Adriaanse-van Westen
In de serie ‘Zij zijn De Stad’ deze week hier en in de Middelburgse & Veerse Bode Manon Adriaanse-van Westen, van het Zeeuws Ministerie van Chocolade & Culinaire zaken. We spraken haar gisteren in Pannenkoekenhuis de Kabouterhut. Die locatie was geen toeval. In 1989-1990 waren we daar collega’s, toen Harry Spijker en Ted Luyben nog in de zaak zaten.
”Er is niet echt veel veranderd zeg!” We zeggen het bijna tegelijkertijd, als we binnenkomen bij de Kabouterhut. Natuurlijk hebben we juist daar afgesproken. Eind jaren 80 waren we collega’s in het pannenkoekhuis naast de Oostkerk in Middelburg. Manon werkte er als hulpkok, ik als afwasser en keukenhulpje. Wat is er dan leuker dan bijpraten terwijl je smult van een pannenkoek? Dat het familierestaurant er precies dertig jaar later nog nagenoeg hetzelfde uitziet maakt het alleen maar leuker. Onze nostalgische gevoelens krijgen er een zetje van in de rug.
Na mijn vertrek bij de zaak, in 1990, ben ik altijd bevriend gebleven met Manon en haar man, Marco Adriaanse. We zien elkaar bijna wekelijks bij café Seventy-Seven in Middelburg. Maar ook elders kruisen onze wegen zich regelmatig. Marco en Manon zijn al jaren echte binnenstadsondernemers, die je overal tegenkomt. Vanaf 2003 waren ze de eigenaars van restaurant Peper & Zout, direct naast het oude stadhuis van Middelburg. In 2013 begonnen ze daarnaast een chocolaterie en winkel het Zeeuws Ministerie van Chocolade & Culinaire zaken. Na de verkoop van het restaurant in 2018 concentreert het stel zich alleen nog op dié onderneming. Maar ondanks het feit dat ik Manon redelijk goed ken zijn er genoeg dingen die ik niet van haar weet. Wat voor jeugd had ze eigenlijk, en waar zat ze op school?
Manon: “ik kan gerust stellen dat ik een onbezorgde jeugd heb gehad. Ik ben in 1970 geboren op de Korendijk in Middelburg en groeide daar ook op. Ik ging naar school op de Arneburch in de Nederstraat en deed vervolgens de MAVO aan de Stedelijke Scholengemeenschap, eerst in de Sint Pieterstraat, later in de Churchilllaan. Ook m’n latere horecaopleidingen volgde ik in mijn eigen stad, aan MDGO De Vliedberg en aan de voormalige Streekschool, aan de Zuidsingel. Toen ik op mezelf ging wonen koos ik voor een huisje in de Eigenhaardstraat, nu woon ik alweer zestien jaar met veel plezier in de Lange Noordstraat. Middelburg is mijn stad, dat kan je wel begrijpen. Ik wil hier niet weg.”
Ik begrijp het maar al te goed inderdaad, maar het is nu ook weer niet zo dat Manon niet weg kán. Dat leer ik als ze vertelt over de periode kort na dat eerste baantje bij de Kabouterhut. Tijdens en na haar opleiding werkt ze onder meer in restaurants in Rotterdam en het Spaanse Marbella. Door heimwee wordt ze niet gehinderd. Ze weet dan inmiddels wel zeker dat haar liefde voor het horecavak oprecht is.
Overwoog ze dan nooit om in het bedrijf van haar ouders te stappen? Van Westen bouwmaterialen, dat tussen 1985 en 2012 het gezicht van de Korendijk bepaalde, was en is immers een goedlopend bedrijf toch? “Nee, dat is eigenlijk nooit bij me opgekomen, althans niet serieus. Ik heb dat aan mijn broertje overgelaten. Ik hielp als puber wel eens in de zaak, maar daar is het bij gebleven. Toen ik in 1998 verkering kreeg met Marco klikte het niet alleen op liefdesgebied: we bleken ook allebei te dromen van een eigen restaurant. Onze kans kwam in 2002. In dat jaar lieten we onze trouwfoto al maken voor het voormalige visrestaurant ‘Bij het Stadhuis’. Die foto gebruikten we een jaar later als verhuiskaartje.”
In de vijftien jaar die volgen runnen Manon en Marco hun succesvolle restaurant met veel plezier. Ze gaan voor kwaliteit en stabiliteit, maar tegelijkertijd zitten ze nooit stil. In het jaar dat dochter Kate wordt geboren, 2009, openen ze in het naburige pand een tweede restaurant, Mes & Vork, maar als Marco weer een paar jaar later als kok een prijs wint met een creatie van chocolade ontstaat het idee voor een eigen chocolaterie. Ook dat idee werkt het echtpaar samen uit, om er vervolgens vol overgave voor te gaan. In 2013 openen ze het Zeeuws Ministerie, in het pand waar Peper & Zout ooit begon. De zaak wordt in korte tijd een begrip, zowel bij Middelburgers en andere Zeeuwen als bij de vele toeristen die de stad het hele jaar door bezoeken.
Hebben ze ooit spijt gehad van hun overstap van de restaurantwereld naar die van de chocolade? Nee dus, al kijkt Manon wel even peinzend voor zich uit, als ze dat zegt. “Weet je, heel soms mis ik de hectiek van het runnen van een restaurant wel eens. Daarom help ik zo nu en dan nog eens bij oud-collega’s, als ze omhoog zitten. Daar kan ik echt van genieten. Maar juist omdat het net iets minder hectisch is dan vroeger hebben we ook meer tijd om leuke dingen te doen. We doen nu veel vaker rondjes door de stad, om te genieten van alle winkels en horecagelegenheden. Daar kwamen we vroeger niet aan toe. Er is nu zelf ruimte om nieuwe dingen te doen. Ik heb nota bene een viool gekocht bij Johannes Jacobs en ben op les gegaan. Je bent nooit te oud om te leren, toch?”
Zo is het maar net!
Gerelateerd:
https://wijzijndestad.com/tag/zij-zijn-de-stad/
Geen zoekresultaten voor "{term}"
