Zij zijn De Stad: Remco Potter
In de serie ‘Zij zijn De Stad’ deze week hier en in de Middelburgse & Veerse Bode: Remco Potter, die een paar maanden geleden ook al eens in beeld kwam toen we werden rondgeleid door Torentijd. Hij is De Stad!
Hij woont er al vele jaren niet meer maar voor mij is Remco Potter (1974) nog altijd ‘een van die gasten uit Zuid’. Ik woonde in de jaren 80 in Dauwendaele, Remco in de Magistraatwijk. Die twee wijken hebben altijd veel met elkaar gemeen gehad, maar zijn tegelijkertijd verschillende werelden, met de Schroeweg als harde scheidslijn. Als bewoner bleef je meestal aan je eigen kant van die lijn. Waarom ik Remco dan toch al op jonge leeftijd leerde kennen had ik mezelf nog nooit afgevraagd maar nu hij vertelt over zijn jeugd krijg ik het antwoord vanzelf. Hij zwierf wél veel rond buiten zijn eigen buurt, ook in Dauwendaele.
“Ja, ik was als kind altijd buiten. Ik hing veel rond in de buurt rondom Poortershove, de straat waar ik ben opgegroeid, maar met m’n beste maatje Ercan Ertem trok ik er ook vaak opuit. Wat we dan deden? Niet veel bijzonders hoor. Een beetje kattenkwaad uithalen hooguit. We pikten wel eens snoep en maakten soms ruzie, maar verder dan dat ging het nooit. We hielden er gewoon van om de grenzen op te zoeken, en er soms net overheen te gaan.” Lachend: “Dat heb ik overigens tot op late leeftijd volgehouden.” Dan weer serieus: “Maar ik bewaar goede herinneringen aan Middelburg-Zuid. Het was een echte multicultiwijk, die enorm gezellig was. De sociale controle was groot. Iedereen kende iedereen.”
Remco is de zoon van Sjaak Potter, de oud-eigenaar van het bekende kraanverhuurbedrijf. Het lag voor de hand dat hij het bedrijf samen met zijn broer Erik zou overnemen maar in tegenstelling tot die laatste koos hij daar niet voor. Waarom eigenlijk niet? Remco: het was ooit wel het uitgangspunt. Na de Zuidburch kon ik naar de MAVO maar het leek m’n ouders beter dat ik de LTS zou gaan doen. Op de Wellinge koos ik voor de richting voertuigentechniek. Daarmee lag ik op koers voor een toekomst in het familiebedrijf.
Na een paar jaar ontdekte ik echter dat de opleiding me niet lag, dat ik liever iets met sport zou doen dan met kraanverhuur. M’n pa vond dat natuurlijk best jammer, maar hij snapte het ook wel. Uiteindelijk ben ik inderdaad naar de CIOS gegaan en heb ik die ook afgemaakt. Spijt heb ik nooit gehad van die beslissing, maar ik ben wel blij dat mijn broer uiteindelijk in de zaak is gestapt. Ik ben altijd trots geweest op het bedrijf hoor! Kijk op YouTube maar eens naar die uitzending van Trugkieke, van 2012, ‘Kaaiwerkers in Middelburg’. Die is gewoon prachtig!”
Uiteindelijk werd sport ook niet de toekomst van Remco, althans: het werd niet zijn werk. Vanaf de CIOS kwam hij terecht bij het Ministerie van Justitie. In 1997 werd hij beveiliger bij Torentijd, de Penitentiaire Inrichting (PI) in Middelburg. Het was aanvankelijk een tijdelijke aanstelling. Om in dienst te kunnen blijven moest Remco een paar keer verhuizen. Eerst naar Zoetermeer, vervolgens naar Den Haag en Zwolle. Uiteindelijk woonde en werkte hij vijftien jaar buiten Zeeland. Steeds bouwde hij een nieuw leven op, met nieuwe kennissen en vrienden.
Remco: “dat ging allemaal vanzelf. Ook buiten de provincie had ik het naar mijn zin. Zeker toen de kinderen kwamen, in 2002 en 2005. Ik zag een toekomst in Zwolle wel voor me. Het was m’n ex die me van gedachten deed veranderen. Zij wilde met de kinderen graag de kant van opa en oma op. Naar Zeeland dus. Dat vond ik geen slecht idee. Ik kwam hier weer steeds vaker en verhuisde definitief terug toen er een functie vrijkwam in Torentijd. Ik kwam, letterlijk, weer thuis. Daar blijf ik nu ook. Ik heb het na al die jaren nog steeds naar mijn zin op m’n werk en ben weer helemaal verknocht aan m’n stadje. Aanvankelijk zat ik nog even in Souburg, met m’n vriendin Ellen, maar we waren er al vrij snel uit dat we naar Middelburg wilden. Op het moment dat we een huis vonden aan de Seissingel liet ik de skyline van Middelburg op m’n arm tatoeëren. Mooie symboliek toch?”
Ik vind het inderdaad mooie symboliek. Potter is voor mij gewoon nog steeds een van die gasten van Zuid, die al die jaren later gewoon hóórt bij de bekende gezichten die ik minstens een paar keer per week in de binnenstad van Middelburg zie. Veel mensen kennen hem als de handbalkeeper die hij jarenlang was, onder meer bij EMM en Deltasport, maar voor mij is hij een man van het terras, waar je uren mee zit te ouwehoeren over het wel en wee van de stad en zijn bewoners.
Het grappige is dat hij, ook wat dat betreft, veel op zijn vader lijkt. Die zit óók graag op Middelburgse terrassen met kornuiten als Leo Timmerman en Bertus Louws, om mooie verhalen uit te wisselen. Het zijn andere verhalen misschien, van een andere generatie, maar zo groot zijn de verschillen nu ook weer niet. Remco is de stad, net als zijn vader.
Gerelateerd:
Slechts op bezoek: een kijkje binnen de muren van Torentijd in Middelburg
Geen zoekresultaten voor "{term}"
