Zij zijn De Stad: Silvana Sterman Piras
In de serie ‘Zij zijn De Stad’ deze week Silvana Sterman Piras, van Silvy’s gusti e sapori. Op 8 oktober vierde deze Sardijnse dat ze dertig jaar in Nederland woont en werkt. Ze houdt van Middelburg. Maar Sardinië zit ook in haar hart. Per sempre!
“Weet je wel dat Zeeland het Sardinië van Nederland is? Er zijn veel meer overeenkomsten dan je zou denken!” Ik kijk verbaasd op, als Silvana Sterman Piras (1970) de vergelijking maakt tussen het eiland waar ze is geboren en de provincie waar ze nu woont. Ik bezocht het Italiaanse eiland zelf in 2016 en hoewel ik er met volle teugen van genoot merkte ik die overeenkomsten toen niet meteen op, even afgezien van de nabijheid van de zee.
“Waar doel je op dan, Silvana?” “Nou, op de kust inderdaad, en op de liefde voor zeevruchten, maar er is meer. Zeeland is erg populair bij Duitsers. Sardinië ook. En kijk eens naar deze Sardijnse ring, doet die je niet ergens aan denken?” Verdomd, die heeft veel weg van de Zeeuwse knop. Ik lach. “Dat is gewoon toeval, toch?” “Misschien wel, maar er is nog meer hoor. Zeeuwen worden relatief oud, Sardijnen ook. En wist je dat wij ook een vorm van ringrijden kennen? Tijdens het carnaval van Oristano wordt dat gedaan. Het enige verschil is dat ze hier ringen steken, daar sterren.”
Het is Silvana ten voeten uit. Het komt, vooral tijdens vakanties, regelmatig voor dat ik vragen heb over de Italiaanse taal of cultuur. Silvana weet dan meestal wel raad. Ik zou overdrijven als ik haar een persoonlijke vraagbaak zou noemen, maar dat ik graag een beroep doe op haar kennis is zeker. Silvana woont deze maand precies dertig jaar in Middelburg, maar zelf leerde ik haar pas een beetje kennen in 2015 toen ze, samen met haar man Etienne, haar eigen restaurant opende in de Stationsstraat: Silvy’s gusti e sapori, of vertaald: Silvy’s smaak en beleving.
Liefhebbers van de Sardijnse keuken wisten de zaak meteen te vinden, maar voor sommige mensen was het ook even wennen. In dit Italiaanse restaurant (een zogenoemde trattoria) worden namelijk geen pizza’s geserveerd. Daar kwam in oktober 2018 verandering in, toen het stel samen met zoon Riccardo en broer Gabriele een tweede vestiging van Silvy’s opende, in de Lange Noordstraat in Middelburg. Dat is juist wél een pizzeria.
De zaken gaan prima en Silvana is gelukkig in Zeeland. Toch ligt haar hart ook nog steeds in Sardinië. Ze heeft altijd vastgehouden aan de Italiaanse nationaliteit en als het even kan bezoekt ze haar familie en vrienden op het eiland. Zou ze uiteindelijk toch het liefst dáár weer willen wonen? Silvana: “dat weet ik niet hoor, nu nog niet in ieder geval. Misschien ga ik wel terug als ik oud ben, maar dan natuurlijk nog niet zo oud dat ik niet meer kan genieten van de zee. Als ik nu op Sardinië ben breng ik graag tijd door met vrienden, maar ook met mijn ouders. Ik had wel wat in te halen wat dat betreft.
Ik groeide op in het jonge stad Carbonia, maar ging al op mijn veertiende uit huis om in Oristano een koksopleiding te gaan doen. Mijn vader vond die opleiding eigenlijk maar niks, maar uiteindelijk gaf hij toch toestemming. Als leerlingen zaten we daar intern. Samen ontdekten we daar als pubers het leven. Dat was een fijne tijd, met hechte vriendschappen. Sommige vrienden van toen ontmoet ik nog steeds regelmatig, als ik op Sardinië ben.
Maar ik was dus al jong het huis uit. Zelfs in de weekenden was ik er bijna nooit. Dan volgde ik extra lessen om ook de bediening in een restaurant onder de knie te krijgen. Een jaar na het afronden van mijn opleiding vroeg iemand me of ik niet naar Nederland wilde. Hij kende iemand in een restaurant in Middelburg. Daar zochten ze een kok. ‘Waarom ook niet?’, dacht ik, en ik vertrok. En ik zou blijven ook. Onnodig te zeggen dat ik mijn ouders niet erg vaak zag, in al die jaren.”
Maar zo stond de Sardijnse Silvana, die al op haar twaalfde wist dat ze kok wilde worden, op 10 oktober 1989, opeens op het station van Middelburg, zonder de stad, de mensen of de taal te kennen. “In het begin was het best moeilijk ja, maar ik leerde het land en de stad al snel waarderen hoor. Ik begon bij La Piccola Italia in de Vlasmarkt en leerde daar al snel Etienne kennen. Met hem trouwde ik twee jaar later. In 1993 beviel ik van Riccardo. In de horeca had ik het ook prima naar mijn zin. Reden genoeg om te blijven dus!” Ze werkte in verschillende horecazaken en zelfs nog even in een Italiaanse delicatessenwinkel, maar het ondernemerschap lonkte altijd. In 2013 liet ze zich inschrijven bij de Kamer van Koophandel, als bereider en leverancier van verse pasta’s.
Zes jaar later zijn de twee restaurants inmiddels echte familiezaken geworden. Het team breidt stapje voor stapje uit, met zo nu en dan Sardijnse nieuwkomers die, net als Silvana dertig jaar geleden, hun eigen avontuur in Nederland beginnen. Ze zijn in perfecte handen bij deze ervaren gastvrouw, die weet dat ze hier thuis is omdat het een beetje ís zoals thuis. Thuis in Zeeland, het Sardinië van Nederland.
Geen zoekresultaten voor "{term}"
