array(1) {
  [0]=>
  int(7405)
}

Zij zijn De Stad: Tanneke Pop

In de serie ‘Zij zijn De Stad’ deze week hier en in de Middelburgse & Veerse Bode: Tanneke Pop, van Stichting Leergeld Walcheren.

Als je een paar uur met Tanneke Pop (1954) hebt gesproken, dan weet je één ding zeker: pedagogiek is haar lust en haar leven. Na zo’n veertig jaar in het onderwijs te hebben gewerkt ging ze in 2017 weliswaar met pensioen, en deed ze eerst eens een half jaar helemaal niks, maar het begon al snel weer te kriebelen.

Ze kwam in contact met de toenmalige bestuursleden van Stichting Leergeld Walcheren, die op zoek waren naar goede opvolgers. Die opvolgers zijn inmiddels allemaal gevonden. Tanneke is nu de bevlogen voorzitter van de organisatie die kinderen, die om financiële redenen niet kunnen meedoen aan activiteiten zoals schoolreisjes, de mogelijkheid biedt om tóch mee te kunnen doen.

Tanneke woont al sinds 1990 in Middelburg, maar is van oorsprong geen Zeeuwse. Ze kwam ter wereld in Zoelen, een dorpje tussen de fruitbomen, in de omgeving van Tiel. Lang woonde ze daar echter niet, want het gezin waarin ze opgroeide verhuisde regelmatig. De lagere school deed ze in Boxmeer, de middelbare school begon ze in Goes, toen de familie in Schore woonde, maar het Lyceum daar verliet ze na twee jaar, toen haar ouders besloten naar Den Helder te verhuizen. In die plaats maakte Tanneke de middelbare meisjesschool uiteindelijk af.

Even leek het erop dat Tanneke iets heel anders zou gaan doen, maar uiteindelijk koos ze toch voor de Pedagogische Academie in Den Helder, volgens Tanneke de beste opleiding in die tijd. Tanneke: “het was echt een vooruitstrevende school, alleen de opleiding in Beverwijk was vergelijkbaar. Ik had er een fijne tijd, al deed ik er zo veel dingen bij dat ik er uiteindelijk vier jaar over deed, in plaats van de drie die ervoor stond. Ik zat bij de studentenvakbond zat, in de redactie van de schoolkrant, dat soort dingen.”

Tanneke praat met zichtbaar plezier over haar beginperiode in het onderwijs. Heel erg links was ze nu ook weer niet, maar ze was, als kind van de jaren zestig, wel dol op hippiemuziek en (positief) activisme. Als ze rond 1977 in Lelystad aan de slag gaat als leerkracht geniet ze met volle teugen. “De school waar ik begon was helemaal nieuw. Van het gebouw tot het team en de onderwijsmethode. Dan voel je gewoon echt dat je samen iets moois aan het opbouwen bent. Een mooie ervaring!”

Eind jaren is Tanneke directeur van een lagere school in Rijswijk. Als ze zwanger wordt bespreekt ze met haar man, die ook in het onderwijs werkt, of ze hun kind willen laten opgroeien in de Randstad, of in een rustiger streek. Ze kiezen voor het laatste. Ze vallen voor de rust en ruimte van Zeeland, en van Middelburg. Werk is er genoeg. Tanneke werkt tot aan haar pensioen voor diverse scholen op Zuid-Beveland, en ze is nauw betrokken bij de totstandkoming van Taal Expertise Centra in de regio, scholen voor kinderen met een vluchtelingenachtergrond, die de Nederlandse taal nog onvoldoende beheersen om in te stromen in het regulier basisonderwijs.

Tanneke kijkt er met voldoening op terug, maar ze geniet nu ook van haar pensioen. Ze leest veel, en ze geniet van het wonen in de Griffioen, aan de rand van de stad. Middelburg is een genoeglijke stad, vindt ze. Zij en haar man willen er niet meer weg, al tekent ze erbij aan dat de grote stad ook nog altijd lokt: “zo nu en dan moeten we wel even een paar dagen naar Den Haag of Antwerpen hoor. Daar zijn we ook dol op.” Dat verklaart meteen waarom Tanneke het enerzijds prachtig vindt dat Middelburg volop in ontwikkeling is, en door de komst van de UCR en de HZ meer diversiteit heeft dan in het verleden, maar anderzijds een tegenstander is van té veel groei. Meer bebouwing van de Cleene Hooge zou ze bijvoorbeeld betreuren.

Maar ondanks het feit dat ze geniet van haar pensioen heeft Tanneke het onderwijs dus niet helemaal losgelaten. Met ziel en zaligheid zet ze zich in voor Stichting Leergeld Walcheren. Tanneke: “Als bestuur vinden we het zó belangrijk dat er geen enkel kind wordt buitengesloten. En dat gebeurt wel hoor, geloof het maar. Onze stichting steunt meer dan achthonderd kinderen. Dat is heel belangrijk. Als die niet mee kunnen doen met activiteiten staan ze immers meteen al op achterstand.”

Tanneke steekt niet onder stoelen of banken dat ze zich ook zorgen maakt. “Tot nu toe lukt het Leergeld Walcheren om de boel ieder jaar rond te krijgen, maar het wordt steeds lastiger. We hebben ieder jaar gewoon een ton nodig om te kunnen doen wat we doen. We hebben een paar fijne sponsoren, maar er zijn er meer nodig, zeker uit het bedrijfsleven.”

Het is een hartekreet, van een onderwijsvrouw met het hart op de goede plaats.

Volgende verhalen

Afbeelding #000 voor het verhaal Middelburg, 17 maart 2020
Middelburg, 17 maart 2020

Als we dit volhouden komt het misschien wel goed met dat scenario van de experts die premier Rutte gisteren aanhaalde in zijn toespraak. Het is rustig in de Middelburgse binnenstad, […]

17 mrt 2020
Afbeelding #000 voor het verhaal Bloesempracht
Bloesempracht

Maar de jaarlijkse bloemenpracht laten we ons niet ontnemen hoor!

17 mrt 2020
Afbeelding #000 voor het verhaal Corona-update 18 maart: over lokale initiatieven en oproepen
Corona-update 18 maart: over lokale initiatieven en oproepen

Zijn we weer, met een update. Deze vinden we wat lastiger, omdat het nog niet zo eenvoudig is het overzicht te bewaren. Niet als het gaat om alle maatregelen rondom […]

18 mrt 2020