Zijn zijn De Stad: Wieteke Schop-Molle
In de serie ‘Zij zijn De Stad’ deze week hier en in de Middelburgse & Veerse Bode Wieteke Schop-Molle, een echte Middelburgse die we al kennen sinds onze jeugd. Ze heeft veel gedaan in alle tussenliggende jaren maar met haar praktijk Bliss 4 Kids & Mama’s heeft ze écht haar draai gevonden.
“Ik was altijd jaloers op vriendinnen die in de stad of in de Griffioen woonden.” Als je zelf goede herinneringen bewaart aan bepaalde dingen verwacht je dat anderen het ongeveer net zo hebben ervaren. Dat die vlieger niet opgaat bewijst Wieteke Schop-Molle (1977) als ze vertelt over haar jeugd in Dauwendaele. “Ik had niet zo veel met die wijk, ik vond het er vooral saai.”
Saai? Dat woord zou ik zelf nooit gebruiken als ik de buurt dik veertig jaar later zou moeten omschrijven. Ik denk juist eerder aan termen als levendig en spannend. Maar goed, ik ben dan ook zes jaar ouder en woonde een paar huizenblokken verderop. Dat kan veel verschil maken. Ervoer Wieteke de lagere school, de Rooms-Katholieke Gaudeamus, dan ook als saai? Ik zat daar in de klas met haar oudere zus Cindy Molle en denk nog vaak met een grijns terug aan al het kattenkwaad uit die tijd. Wieteke niet. “Ik zat in een braaf klasje. Áls ik al eens iets stouts deed was dat door de verhalen van m’n zus.”
Als ik begin over de tijd op de middelbare school is ze wél enthousiast. Net als ik zelf ging ze naar de toenmalige SSGM, waar de brugklassen nog les kregen in de Sint Pieterstraat. Zoals veel oud-leerlingen denkt ze met plezier terug aan die tijd in de binnenstad. “Jaaa, in de pauze om van die lekkere spekken bij Burger!” Haar HAVO-diploma haalt ze echter in Goes, aan het St. Willibrordcollege. “Daar hadden ze andere lesmethodes, die pasten beter bij mij.” Haar vrije tijd bracht ze in die periode wél vooral door in Middelburg. Ze omschrijft zichzelf als een rustige puber. “Ik had al snel vaste verkering en deed ook daarom niet veel gekke dingen, maar voor gezellige uitstapjes was ik altijd wel te porren hoor. Lekker tosti’s eten bij Sint John, en zo nu en dan uit naar de Stadsdanszaal of de Hooizolder. Heerlijk!”
Na de middelbare school vertrekt Wieteke naar Doorn, waar ze na drie jaar haar HBO-diploma haalt aan de TMO Fashion Business School. Maar aan een carrière in de wereld van mode en kleding denkt ze helemaal niet. “Ik koos niet met mijn hart voor die opleiding. Het was eerder zo dat mijn vader graag wilde dat ik een goede vervolgopleiding zou kiezen. Hij wilde het beste voor me, terwijl ik in die tijd van alles en nog wat interessant vond. De PABO, Journalistiek, maar ook toneel, film of psychologie. Maar het werd dus Mode en Management. Omdat de opleiding zo duur was moest ik er nog volle bak voor gaan ook!”
Rond haar afstuderen in 1999 krijgt Wieteke een relatie met Edwin Schop. Ook omdat hij liever in Zeeland wil blijven wonen keert ze terug naar Zeeland, waar een periode volgt waarin ze werkt bij veel verschillende bedrijven. Als in 2007 het eerste kind (van drie) wordt geboren komt daar verandering in. Vanaf dan is ze veel meer thuis om voor de kinderen te zorgen, al rondt ze in de tussentijd wel alsnóg de PABO af, aan de Hogeschool Zeeland.
Vanaf 2014 volgt Wieteke allerlei opleidingen op het gebied van (kinder-) coaching. Een jaar later start ze haar eigen praktijk, Bliss 4 Kids & Mama’s. Als ze daar eenmaal over begint te vertellen weet ik meteen dat ik naar de Wieteke zit te kijken en luisteren die ze zelf graag wil zijn. Als ik haar vraag om uit te leggen wat ze nu precies doet als kindercoach veert ze letterlijk op en pakt ze een velletje papier waarop ze begint te tekenen. Enthousiast vertelt ze hoe ze kinderen met faalangst, verdriet of boosheid begeleidt en het vertrouwen in zichzelf en de wereld teruggeeft. Het is een overtuigend verhaal, omdat Wieteke nuchter analyseert. Ze heeft veel spirituele invalshoeken maar zweverig is ze allerminst. Mensen en ervaringen zijn als spiegels voor haar.
Dat merk je goed als je met haar kletst. Je voélt gewoon dat ze graag luistert en observeert. Als ze zelf praat hoor je hoe ze indrukken toepast, ook op zichzelf. Ik ben even stil als ze uitlegt hoe ze omging met het verlies van haar lieve ouders, die allebei op jonge leeftijd overleden. Ze relativeert: “het deed veel pijn maar ik ben ook dankbaar dat ik er meer mezelf door ben geworden. Juist omdat ik hun niet meer had om op terug te vallen.”
Als ze even later zit te vertellen hoe blij ze is dat ze na de zomervakantie ook parttime aan de slag gaat op de Acaciahof (“daar kan ik mooi een brug slaan tussen het onderwijs en mijn praktijk!”) zie ik hoe lief Wieteke voor mensen is. Op het terras van Jells Lunchcafé & Tuinterras, haar lievelingszaak, ziet ze een vriendin. Haar vader ligt op sterven. Wieteke geeft haar even een knuffel en pakt dan iets uit haar tas. Ik zie nog net dat het een kleine Boeddha is. Ik zie ook dat het gezicht van de vriendin meteen opklaart. Ik ben getuige van oprechte betrokkenheid en warmte, van liefde. Mooier kan het eigenlijk niet toch?
Gerelateerd:
https://wijzijndestad.com/tag/zij-zijn-de-stad/
Geen zoekresultaten voor "{term}"
